Gister, Valentijnsdag, stuurde een goede vriend me een fotootje door dat hij, door zijn vrouw, bij het ontbijt reeds voorzien was van een zeer smakelijke doos chocolaatjes…
Ik zag dat het van een sjiek merk was, Guylian, met als ondertitel ‘love praliné’, en ‘hearts’, op de doos. En dat alles uitgevoerd in warmrode kleuren en in een sjieke cadeauverpakking…
Ik ginnegapte nog naar hem dat het gelukkig geen doos ‘Merci’ was. Want als je die krijgt, dan is er soms wat aan de hand, waarvoor het presentje een soort van krakkemikkig ‘excuus’ wordt…
Tot nu toe heb ik altijd partners gehad die niets hadden met het middenstandsfenomeen ‘Valentijn’, een uitgekiende strategie om de wet van de meeropbrengsten in praktijk te brengen…
En dat terwijl de dag vernoemd is naar de oude Romeinse priester Valentinus, die een genetische mix was van een soort van vroege Florence Nightingale en de heilige Sint Nicolaas…
‘Tinus’ deed goede daden voor armen en zieken, zeg maar in het algemeen voor de minder bedeelden. Het is tragisch dat deze goede man, met goede daden, nu het boegbeeld is geworden van deze commerciële ‘rat race’…
Natuurlijk heb ik niets tegen Valentijnsdag, ik doe er alleen niet aan mee. Het is trouwens erg moeilijk om je eraan te kunnen onttrekken, want dagen van te voren is er overal een enorm geroezemoes waar te nemen…
Dat Valentijn er weer aan komt, dus twijfel niet om voor je geliefde, geheim of niet, een dure fles Chanel te kopen of de chocolaterieafdeling van de Hema af te struinen, als je portemonnee niet zo dik is…
Los van al dat geroezemoes, vergeet ik eigenlijk geen enkele Valentijnsdag. Hoezo dan? Nou, dat komt omdat de vrouw van weer een andere goede vriend van mij op die dag jarig is…
Zo heeft iedereen wel zijn geheugensteuntjes, of ezelsbruggetjes. Ja, vooral dat laatste spreekt mij enorm aan, want ik ben wel eens een enorme ezel, zonder dat ik overigens een goed balker ben…
Kennelijk trek je in je levenspartnerkeus gelijkgestemde personen aan, althans bij mij is dat zonder meer zo geweest. En toch heb ik wel eens twijfel gehad, of ik me niet eens aan Tinus zou moeten overgeven…
Het zit zo. Ik ben van het type dat, af en toe, neigt naar dingen doen die je eigenlijk niet van jezelf mag, of waarover je altijd al, je helen leven lang, heb gefulmineerd dat het een aard was…
Je kunt het zien als een soort zwijmelen bij ‘foute dingen’. Voorwaarde van dat alles is dat je het heimelijk, stiekem moet doen, want anders ziet iedereen dat je van je geloof af bent gevallen…
Het is natuurlijk wel aantrekkelijk om, juist bij Tinus, want ooit was het bedacht om iemand anoniem, als aanbidder, een kaartje of cadeautje te sturen, in het geniep je plannetje uit te kunnen voeren…
Maar ja, dat kun je niet bij je partner doen, want die denkt dan dat er een stiekeme aanbidder is, wat dan weer ruis in je eigen relatie kan opleveren, terwijl je nota bene zelf de dader bent…
Tja, je kunt ook beslissen om naar de, natuurlijk ná je partner, op één na leukste persoon die je kent een anonieme attentie te sturen. Maar als je daar dan je waffel bij moet houden, is er geen lol aan…
Er bestaat nog een derde mogelijkheid: ronduit toegeven aan je zwakheden. Dat je, ondanks je bezwaren tegen het commerciële monster, er aan gaat meedoen, op een aard en wijze die alle grenzen te buiten gaat…
Dat laatste, dat is dan weer een optie: wel of niet stevig uitpakken met Tinus. Bovendien moet je beslissen of je je levenspartner dan tot slachtoffer bombardeert, of dat het iemand anders wordt…
Er zijn nogal wat mogelijkheden. Een vrij spannende versie van Tinus is om met je levenspartner te gaan samenspannen, om zo tezamen, iemand die je gezamenlijk kent, tot Tinus te benoemen…
Zo kun je wellicht nog wat levens van eenzame zielen verblijden. Dat heeft mijns inziens de voorkeur boven het niet versturen van een Tinus, zelfs wetend dat het een dode mus betreft…
Want ook dode mussen kunnen de harten van solo levende mensen doen opleven. Al wil ik daar meteen bij vermelden dat dit geen oordeel is…
Immers, er zijn legio solo levende mensen die zielsgelukkig zijn. Die helemaal geen behoefte hebben om zo rond de 14de februari een Tinus te willen ontvangen…
Dat gezegd hebbende, het zou zelfs een mooi ‘geheim project’ van de overheid kunnen zijn om een ‘Afdeling Tinus’ op te richten, om bijvoorbeeld alhier gestrande vluchtelingen een Tinusje te sturen…
Dan pak je meteen twee dingen tegelijk aan: je steekt die niet zelden zwaar getraumatiseerde mensen een hart onder de riem, en passant maak je ze meteen bekend met de bij ons geldende normen & waarden…
Nu heeft, ironisch genoeg, Tinus vooral te maken met waarden, geldwaarden bedoel ik. Maar ook op dat terrein hebben de getergde vluchtelingen vaak een hoop te leren in ons land van ‘melk & honing’…
Dat is wat de moderne vluchteling vaak denkt, dat bij ons op iedere hoek van de straat een soort van koek-en-zopie-tentje staat, waar men gratis ende voor niets melk en honing kan consumeren…
Ergens op dat Tinus-presentje moet dan wat stichtelijks vermeld staan, zoals uitleg bij ‘melk en honing’, en ook dat wij niet uitsluitend in molens wonen en altijd tulpen in huis hebben staan…
Ik zou zeggen, pak de koe bij beide horens aan beste overheid, want voor je het weet zijn die toch al zich beroerd voelende vluchtelingen compleet confuus over wat er werkelijk speelt in ons land…
Omdat het stichtelijke nog royaal in ons bloed aanwezig is, de reformatie, Calvijn en Bilderdijk in acht nemende, moet het geen enkele moeite kosten om er een plan de campagne op te maken…
Naast Tinus kan in overweging worden genomen om dan meteen maar de andere commerciële ‘Instituten des Lands’ te doen introduceren bij de vaak nog blanco vluchtelingen…
Sinterklaas (met of zonder Piet, zwart dan wel met roet dan wel met kleuren), de Paashaas, de Kerstman, Halloween, Zwarte Vrijdag, Blauwe Maandag, ja voeg die maar meteen toe aan het rijtje…
Het is een kwestie van tijd dat ook hier Thanksgiving, inclusief een explosie van vervuilende boeren kalkoenbedrijven, aan de pijlers van onze welvaart wordt toegevoegd…
Ik moet er niet aan denken als dat gaat gebeuren, want boerenslimheid zal er beslist voor zorgen dat de kalkoenflats dan als paddenstoelen uit de grond zullen schieten…
Hand in hand met die flats zal waarschijnlijk de vogelgriep toenemen. Ik zie voor mijn inwendige tv-scherm al die vreselijke beelden verschijnen van dode kalkoenen, door takels in containers geflikkerd…
Vaak geldt in zulk geval: hoe groter het dier, des te groter mijn grieven en inwendige pijn. Niet zelden voel ik me bij zulke beelden alsof ik daar zelf in zo’n container wordt gekeild…
Met er omheen mensen in witte pakken. Deze dappere opruimers, die je zelden hoort over dat afschuwelijke maar noodzakelijke werk, die willen niet óók de griep oplopen. Om dan zelf ooit, bij wijze van spreken, achteloos in een container te worden gepleurd…
Een mens vraagt zich best veel af. Dat geldt ook voor mij. Zoals: gaan wij, mensen, ooit lering trekken van de hiervoor beschreven hypothetische containerdrama’s?…
Lering trekken misschien wel. Maar of we het opvolgen met concrete actie, dat is maar de vraag. Covid-19, vogelgriep, varkenspest, ‘gekke koeien’, abortus bang, ‘Roundup Ready’ etc etc…
We leren, maar doen te weinig, is mijn bescheiden mening. Want achter ieder item schuilt een belang. Van financiële aard. En achter ieder belang schuilt dan weer een lobby…
En achter iedere lobby schuilt dan weer dat belang, want de lobby wordt betaald door de belanghebbenden. Ja, logisch toch? Of is soms ook het woord ‘logisch’ aan inflatie onderhevig?…
Alles draait om geld. Zelfs, of beter, óók Tinus. Al willen we nog wel eens wegkijken, omdat we, denken we, met Tinus, op menselijk vlak zulke waarachtige wonderen kunnen doen verrichten…
Barfman