Na een weekeinde is het altijd wat moeizaam opstarten. Ook mijn laptop lijkt het dan zwaarder te hebben, want voordat alles tiptop werkt, zijn we vele seconden extra verder dan normaal…
Wie weet is er een plausibele verklaring voor, maar misschien ook niet. Evenwel zijn die extra seconden geen probleem, want dan schuif ik dat gewoon door naar het eind…
Wat vrijdag als spontane woede-uitbarsting van het Surinaamse volk begon, is dit weekeinde verder geëscaleerd. De van structureel nepotisme beschuldigde Santokhi heeft de beuk erin gegooid door de boel af te sluiten…
Veel anders kan hij niet ter bescherming van dat nepotisme jegens familie en vrienden, zodat het op de keper beschouwd wel logisch is wat-ie doet. De opmerking ‘hij is een chirurg die zonder verdoving opereert’ was wel treffend…
Maar goed, het is allemaal bezien tegen de achtergrond van vier termen, te weten kleine oorlogjes, grote oorlogjes, kleine oorlogen en grote oorlogen…
Waar ‘Jackie’ Chan Santokhi dan precies uithangt, in welk begrip, is vooralsnog moeilijk te zeggen. Misschien dat het tussen een groot oorlogje en een kleine oorlog in bungelt…
Over Oekraïne is geen enkele twijfel: een grote oorlog! Vandaag is de door Chinese lampions wakker geschudde Sleepy Joe bij Zelensky op de koffie. Dat deed hij onderweg naar Polen, een niet onbelangrijk geworden grens-bewakend NAVO-land…
Hier in onze Heimat hebben we nogal snel de neiging om de ongelooflijke hulp, die Polen heeft geboden aan de miljoenen Oekraïners die de grens met Polen over zijn gestoken op te vangen, te bagatelliseren…
Je kunt over de Polen allerlei verhalen ophangen over hun asociale levenswijzen en stinkende vrachtauto’s die onze uitstoot flink beïnvloeden, maar ze zijn gastvrij en behulpzaam naar hun buren…
Als je dan hoort hoe wij hier in ons technocratenlandje moeite hebben om maar 50.000 Oekraïners tijdelijk een plekje te geven, dan weet je wel weer hoe laat het is. Ik wel tenminste…
Wij hebben altijd een grote waffel als het op onze mening verkondigen aankomt, maar als er feitelijke, effectieve hulp moet worden geboden, kijken we massaal de andere kant op…
Nou, niet helemaal, want al doen we niets, we zijn wel gul in het doen van onze moderne aflaten: donaties aan goede doelen, zoals Oekraïne, en onlangs de aardbeving in Turkije en Syrië. Het kost ons slechts een muisklikje – en wat geld…
De lucht van doorgekookte bloemkool. Dat hoorde ik vandaag een politiek journalist zeggen, wat hij vond van de antwoorden van veel politici als die door scherpe journalisten werden ondervraagd…
Zeg maar de antwoorden uit de standaard-rijtjes, zoals uit het hoofd geleerd bij de mediatraining. Maar nu, met de verkiezingen van volgende maand voor de deur, zag deze journalist een tijdelijke opleving…
Vooral als de partijpolitiek in het geding is, wat meestal een maand voor de verkiezingen begint te knetteren. Dan worden er plots waarachtige, niet in de rijtjes staande antwoorden gegeven…
Omdat het op dat moment tijdelijk beter is in het belang van de partij. Want men is altijd op zoek naar weifelende stemmers en toevallige passanten die zo’n opmerking horen en dan besluiten op die partij te gaan stemmen…
Iets anders, wat ook de nodige stemmen kan opleveren. Maar dan uit een vorm van medelijden: Kaag die gister door een menselijk cordon van fakkels dragende intimiderende malloten werd omsloten…
Natuurlijk zal het haar zeer ongewenst zijn geweest. Echter, je weet nooit of twijfelende, wiebelende stemmers dit meekrijgen en uit hoofde van medelijden op de club van die arme vrouw gaan stemmen…
Dat is dan wat je noemt een geluk bij een ongeluk. Een ander onderwerp waarbij ik nog niet precies weet of het nu een geluk of een ongeluk is, is het fenomeen ‘sensitivity readers’…
In onze kikvorstaal vertaald: gevoelige lezers, in het bijzonder opererend in de gender- en overige achtergesteldenthematiek. Gister werd bekend dat de Britse uitgeverij van de kinderboeken van Roald Dahl een opmerkelijke zet heeft gedaan…
Voorwaarts of achterwaarts, of zijwaarts, ik weet het nog werkelijk niet goed in te schatten. Feit is wel dat ze censuur gaan toepassen op de in de jaren ’70 en ’80 door Dahl gepubliceerde kinderboeken, door de scherpe kantjes weg te gaan vijlen…
Het zou onder meer gaan om het woordje ‘fat’, dik dus, dat in ‘enormous’ is veranderd, enorm dus. Het lijkt of ze de betekenis van het woord ‘dik’ uit de woordenboeken en dus uit de werkelijkheid willen verbannen…
En dat juist terwijl de wereldbevolking in sneltreinvaart te dik aan het worden is. Obesitas, heet dat, in medische termen. Daar zeggen ze al lang geen dik meer, omdat ze anders een linker hoek van een dik kind of dikke volwassene kunnen verwachten…
Ter voorkoming dat bijvoorbeeld zo’n kind nog meer in de verdrukking komt, nog meer gepest wordt. Allemaal best begrijpelijk, dat ze dit niet willen. Er wordt echter één ding vergeten, en dat is de oorzaak van obesitas aanpakken…
Wat mij betreft moet dat met harde hand, of op z’n minst met strenge hand. Want bijvoorbeeld kinderen, die zijn veel te jong om goed te weten wat er met ze aan de hand is, waar het toe leidt…
Bij voorkeur pakken we de ouders of voogden van die kinderen aan. Ook de scholen waarop ze zitten, en sport voor ieder kind verplicht stellen opdat er tenminste nog bewogen wordt…
Daar zit het werkelijke probleem: Homo Sapiens is zeer snel lui, dik en vadsig aan het worden. Net zoals oerrunderen, ooit gedomesticeerd, nu dikke mormels zijn die slechts melk en vlees voortbrengen…
Nu ik het zo aan het noteren ben, heb ik toch wel een mening paraat. Een mening hebben, over wat dan ook, dat is tegenwoordig een gevaarlijk iets. Je kunt er nogal door in de problemen komen…
Want wij zijn niet alleen bezig onze taal steeds kleiner te maken, door woorden te verbieden, het wordt ook nogal uitgehold allemaal, door de genderthematiek en de drang in alles neutraal te willen zijn…
Een groot probleem is dat met de uit de genderproblematiek etc voortkomende censuur in woord en geschrift, de zelfspot ook totaal gaat verdwijnen uit de maatschappij…
Ik was al op jonge leeftijd lang en dun, werd regelmatig een lange darm of een lange draak genoemd. Zo noemde ik ook mijzelf, ik vond het wel grappig, om ook met mezelf de draak te steken…
Nu ga je, als je je voortbeweegt door het dichtbevolkte, pluriforme landschap c.q. onze hypersensitieve welvaartsmaatschappij, al snel, bij iedere stap die je zet, wel ergens op een ontstoken teen staan…
De ontstoken teen van een slachtoffer. Ons land lijkt een overpopulatie aan slachtoffers te hebben. Waar die allemaal vandaan zijn gekomen, geen flauw idee. Slachtoffers komen voort uit daders, maar die zijn er nauwelijks nog over, daders bedoel ik…
Ik zet het bewust wat scherp en ridicuul neer. Het is mijn overtuiging dat dit nodig is, om het bespreekbaar te houden. Meehuilen met al die slachtoffers, dat kan in het begin even, maar daarna moet er actie in de taxi komen…
Zo geeft het CBS wel een klein aftrapje, met een themaatje. De door mij al jaren verafschuwde griezelterm ‘burnout’ wordt nu door het CBS vervangen door: ‘psychische vermoeidheid door het werk’…
Dat is een mooi stapje de goede kant uit, want ‘burnout’ was de onterechte opvolger van ‘overspannen zijn’, welke term in feite zeer goed en feitelijk was…
Burnout is dus een verkeerde tussenpaus geweest, want dat woord wordt nu al gebruikt voor vermoeide basisschoolkinderen, die een slecht dagje achter de rug hadden, of een slechte nacht kenden…
Een burnout heeft iets onherstelbaars in zich, alsof er sprake is van een crematie. Een duidelijk geval van ‘einde oefening’, waar een mens onmogelijk weer uit kan geraken…
Overspannen zijn was veel reëler, want men hoefde alleen maar te zorgen, door bijvoorbeeld rust en het voeren van goede gesprekken, dat je weer minder gespannen werd, bij voorkeur ontspannen…
Dus wat mij betreft grote hulde voor het CBS, door dit gewaagde standpunt in te nemen. Ik hoor in gedachten de mensen die officieel, tijdelijk of niet, arbeidsongeschikt zijn vanwege een burnout, al schreeuwen dat het oneerlijk is…
Op één puntje zou je nog kunnen twijfelen bij de nieuwe omschrijving. Namelijk dat het om psychische vermoeidheid gaat, en door het werk komt. Dat sluit kindertjes op de basisschool uit, en ook komt de stratenmaker meteen met lege handen te staan…
Want een stratenmaker zal vooral fysiek uitgeput zijn van al die klinkers leggen. Het is dus voor verbetering vatbaar vind ik, een kleine uitbreiding zou goed zijn…
Maar ja, van statistici van het CBS mag je ook niet te veel verwachten. Want deze mensen leven al in een soort van digitale wereld, met al die cijfertjes, logaritmen, percentages en percentielen…
Dus niet te veel mopperen nu, mogelijk komt er later nog een correctie. Dat zal niet met een inlegvelletje zijn, zoals de tegenstanders van als dik aangeduide personen in kinderboeken nu willen…
Dat er een waarschuwend inlegvel moet komen in boeken waar dikke, korte (dwergen c.q. oempa-loempa’s), te lelijke of te enge personages in voor komen…
Ja, de westerse kapitalistische welvaartsmaatschappij heeft weer eens last van een nieuwe trend: we zijn nu plots massaal hypersensitief. Dat leidt vervolgens tot een stormloop naar de pedicure en de podoloog!…
Barfman