Gister werd ons landje opgeschrikt door het overlijden van Wim de Bie. Een voor de wat ‘oudere jongeren’ als ik zeer grote beroemdheid, samen met zijn partner in crime Kees van Kooten…
Jarenlang heeft dit duo het beeld bepaald van de satire, met ongelooflijke typetjes en messcherpe observaties van wat er zoal in ons landje speelde. En dat bekeken door een VPRO-bril, denk ik toch…
Bij het behalen van de A-status in 1991 vormden Koot en Bie het geweldige middelpunt van de bij die feestelijke gelegenheid gratis aan leden toegezonden ‘voorbespeelde beeldcassette’…
Als ik mij niet vergis stonden daar twee items op van K&B: De Nieuwe AVRO en de Positivo’s. Dat naast andere stukjes uit eerder uitgezonden VPRO-programma’s…
Waaronder een interview met de uitvinder van de neutronenbom. Deze beminnelijke man legt onder meer uit, op een haast K&B-achtige droge wijze, hoe die bom werkt…
Maar ook laat hij met een dikke knipoog blijken dat hij moeite heeft om te moeten kiezen van welk levend wezen hij het meeste houdt: zijn vrouw of zijn hond…
Even goed, ik was toen een twintiger en kon me nog geen wereld voorstellen zonder Koot & Bie. Op de sportclub en op het werk spraken wij nog nalachend wat er op de zondagavond door K&B gereflecteerd werd…
Je hield van ze, of je haatte het. Mijn ouders, brave burgers die het geschreeuw van K&B veel te links vonden, ‘betrapte’ ik ooit toen ik ze op een zondagavond een bliksembezoek bracht…
Ze keken namelijk, tot mijn grote verbazing, naar Keek op de week, hun toenmalige succesformule. Ik sprak mijn verwondering hardop uit en toen zei mijn vader dat ze er al jaren naar keken…
Het viel toch wel mee, zei hij. Ook al waren het ‘vieze linkse honden’, ze moesten toch erg lachen om hun grappen en zo mooie kijk op de wereld. Ik kreeg toen een heel apart gevoel van binnen…
Het geeft aan hoe breed Koot & Bie waren, ze bleken in staat om heel veel mensen aan te spreken. Zeg maar zoals ook Lubach dat kan. Al wil ik niet zeggen dat Lubach de nieuwe K&B is…
Ik hoorde dat K&B ongeveer veertig maal zijn opgenomen in Van Dale, met woorden of uitdrukkingen die ze in hun sketches hebben opgenomen. Doordat de kijkers ze zo vaak nadeden, zijn ze taalkundig gemeengoed geworden…
Grotere complimenten kun je nauwelijks krijgen, als een deel van je komisch-satirische jargon in Van Dale terechtkomt. Maar goed, het gaat nu om de helft van dat duo, het gaat om Wim…
Over het algemeen vond men Wim minder toegankelijk dan Kees. Dat kwam mede door de typetjes die Wim speelde. Plus dat Wim niet, zoals Kees, succes had met zijn boeken, al heeft Wim wel veel geschreven…
Maar de typetjes van Wim waren ongehoord grappig, breed van spectrum en vooral ‘des Wims’. Dirk, Tedje van Es, Hans van der Vaart, Berendien uut Wisp, Aad van der Naad, Louc Hobbema, Karel Timofeeff etc etc…
Het is jammer dat de jongeren van tegenwoordig zo weinig hebben meegekregen van dit briljante duo. Dat duo is nu, ook al waren ze al heel lang niet actief, definitief ten gronde gegaan…
Vanochtend op het journaal zag ik Mike Boddé enkele tranen laten toen Wim ter sprake kwam. Dat was gisteravond in een tv-show (weet even niet welke dat was), toen het vers van de pers was dat Wim was heengegaan…
Dat sloeg meteen naar mij over. Toen wist ik: mijn braakbal wijd ik aan Wim. Niet om er lustig op los te kankeren, maar als kalm eerbetoon. Ik pakte mijn Koot & Bie-encyclopedie en ook het prachtige Ons kent ons…
En toen stokte het ineens, blokte ik, kwamen de woorden niet echt makkelijk uit mijn vingers. Soms bestaat het grootste eerbetoon dat je aan mensen kunt brengen uit zwijgen…
In stilte zal ik vervolgen. Op mijn netvlies zie ik Wim in al zijn gedaantes voorbij komen. Er werd vandaag gezegd dat hij verlegen was. Dat hij uitsluitend in zijn typetjes werkelijk tot leven kwam…
Dat heb ik wel vaker gehoord, maar echt beklijven deed het nooit. Wim was geen verlegen mens, hij was bescheiden. ‘Verlegen maar thuis in zijn typetjes’, kopt Trouw vandaag. Dat is niet zoals ik hem herinner…
Vergeleken bij Kees was Wim inderdaad ‘de rustige’ van de twee. Maar verlegen? Poeh, dan ga je niet de podia op, loop je niet schreeuwend door de straten, want iedereen ziet meteen wie je bent: Wim de Bie die een typetje speelt…
Als je denkt aan de aandacht te kunnen ontsnappen door je te ‘vermommen’ in een typetje, werkt dat wat mij betreft niet als je gewoon herkenbaar blijft als Wim…
Maar goed, laat ik niet langer ‘seuren’. Hun typetjes waren reeds lang geleden met pensioen gegaan. En nu is de helft ervan werkelijk gestorven…
De dood hoort bij het leven. Het is zeg maar de laatste fase ervan, het momentum dat we sterven. De één doet er weken zo niet maanden over, de ander sterft in een fractie van een seconde…
Een beroemd schrijver zei ooit: ‘Alle mensen moeten sterven, maar voor iedereen is de dood een ongeluk. En zelfs als men het weet, zou men het als een ongerechtvaardigde overtreding voelen’…
Als de dood al een ongeluk is, dan is het niet te voorkomen. Het gaat er alleen nog om wanneer het gebeurt. Maar de ervaring is er niet minder om. Rust in vrede Wim, jij weet nu ‘hoe of dat het gaat’ daar bij de dood…
Barfman