Het is niets dan geld dat de klok slaat. Fox News koopt voor ruim 700 miljoen euro zijn leugens af bij stemmachinefabrikant Dominion om een rechtszaak en meer negatieve publiciteit te voorkomen…
Onze regering, aangevoerd door het vreemde koppel Rutte-Vijlbrief, houdt haar poot stijf om een fatsoenlijke bak geld uit te geven aan gedupeerd Groningen, waar men jarenlang is uitgeknepen als een zure bloedsinaasappel…
De inflatie legt niet bepaald windeieren voor onze nationale grootgrutters en overige multinationals. Ze verdienen geld als water. Ja, nu nog wel, want op termijn gaat zelfs water schaars zijn!…
Als er door bedrijven wordt geprofiteerd (nu ‘t geval door inflatie, gevolg van die rotoorlog), worden er in de media al snel krachttermen uit de mottenballen gehaald als ‘graaiflatie’. Vorige week was het nog ‘krimpflatie’…
Ook al ben ik oorspronkelijk van een links signatuur (als oude socialist, maar ben wel wat mat geworden gedurende de jaren), ik begrijp dat het bedrijfsleven er voornamelijk is om geld te verdienen…
Om aandeelhouders, ook wel investeerders of geldverstrekkers genoemd, tevreden te stellen qua rendement. Ook om de continuïteit van de toko te waarborgen en om werkgelegenheid te verschaffen…
Dat laatste wordt al gauw als een wat nobeler eigenschap beschouwd. Die eerder als sluwe strategie wordt gebruikt om goodwill te kweken, dan dat het daar werkelijk om draait…
Ja, het publiek moet ook tevreden toe kunnen kijken naar al die bedrijfsactiviteit, zonder meteen in afschuw te vallen omdat daar door dat bedrijf geld wordt verdiend…
Iedereen kent het fenomeen wel, dat men op z’n minst bedenkingen heeft bij de grootgeldverdieners van deze wereld. Om ze nu graaiers te noemen, dat vind ik te ver gaan…
Zulke bedrijven waren vaak op het juiste moment op de juiste plaats, en konden zich onderscheiden van concurrenten, als die er al waren. Ik kan niet zeggen dat ik dat fout vind…
Waar ik wel moeite mee heb is persoonlijk graaigedrag van vooral directeuren van grote bedrijven, die vaak heel blitz de CEO worden genoemd. Chief Executive Officer: Hoogste Uitvoerende Loonslaaf…
Laat u niet misleiden door het woord loonslaaf, want deze medewerkers zijn niet zelden de bestbetaalde ter wereld. Zoals bankbaasje Ralphje Hamers, onlangs nog voor zijn graaigedrag door het bankwezen op de grijpgrage vingertjes getikt…
En dat nog wel zonder hem een flinke geldboete op te leggen, wat ik dan weer typisch vind van dat bankwezen. Want de enige taal die zo’n geldwolf als Hamers begrijpt, is het betalen van een aanzienlijke ‘financial penalty’…
Misschien is het hypocriet, om alleen de goedbetaalde kop van Jut ‘Capital Punishment’ te geven, omdat je weet dat er achter die multipele miljoenen verdienende CEO’s aandeelhouders zitten die er nog veel meer garen bij spinnen…
Maar omdat die aandeelhouders risico durven lopen, om geld te steken in een firma waar zo’n graaigraag baasje als Ralph publiekelijk de knots mag zwaaien, en je dus nooit weet of dat goed gaat, geef ik aandeelhouders de voorkeur van de twijfel…
Ja, ik ben een oude socialist die, naarmate de jaren vorderden, steeds milder is geworden over geld verdienen. Omdat je naar mate die gestaag vorderende jaren steeds beter begrijpt hoe de wereld draait, hoe de hazen rennen…
Dat je wel kunt kankeren op alles dat los en vast zit (het geldverdienproces betreffend), maar dat je er, als kleine garnaal in een grote woelige zee, geen biet aan kunt veranderen…
Ja, je kunt uit boosheid (en vaak ook persoonlijk mislukken en opgedane levensdecepties) lid worden van meer agressieve clubs als voorheen RaRa, en minder zoals nu Extinction Rebellion…
Die laatste houdt zich vrij rustig, nu ze eenmaal merken dat het publieke effect van sympathie tanende is. Daarmee bedoel ik dat zulke clubs naar verloop van tijd als ‘beroepsprotesteerders’ worden weggezet…
Waarbij het meer om de kik van de protesten gaat (“Ja jongens, we gaan weer lekker samen protesteren komend weekeinde, gesellig hè!”) dan om de te behalen resultaten, dan wel het nastreven van (nobele) doelen…
Mijn vraag is dan ook immer: zijn zulke clubjes er als doel, of als middel? In het begin heb ik vaak de neiging om vooral het doel ervan te willen zien…
Maar na verloop van tijd, als de resultaten tegenvallen, wordt de toon grimmiger en dat zien we dan ook terugkomen in het steeds activistischer wordende gedrag…
Want zulke clubjes gaan dan, bij het uitblijven van werkelijk, blijvend succes, het vreemde standpunt ontwikkelen (alsof men een politiepet op heeft), dat wie niet wil luisteren het maar moet voelen…
Ik zeg dan: zorg dat er beter naar je geluisterd wordt! Huur desnoods mensen in die wel in staat zijn om op verbindende wijze te kunnen communiceren met de overheid en de gehate industrie en andere geld als water verdienende firma’s…
Ik denk wel eens dat er bij clubs als Extinction Rebellion (excuses als ik steeds deze club als voorbeeld stel, ze zijn nu eenmaal vaak in beeld) alleen maar levende minderwaardigheidscomplexen rondlopen…
Mensen, vaak veertigers en ouder, die in hun jeugd te veel tekenfilms hebben gekeken. Want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat velen een eierschaal op hun kop hebben…
Inderdaad, Calimero! Die van: “Zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk”. Ja, het bestaan is al vanaf onze geboorte oneerlijk. Daar zullen we mee moeten leren omgaan. Dat is vrees ik de werkelijke les van ons toch al zo zware leven…
Barfman