Gister waren er gesprekken in de Tweede Kamer over de stikstofcrisis. Daarbij stond op enig moment Carolientje van den Plas, die op de babbelkansel aan het orakelen was, tegenover Esther Ouwehand…
Dat is dan de BBB tegenover de Partij voor de Dieren. Ironisch genoeg werd door Carolientje de filosofie van de PvdD als volgt samengevat: de PvdD wil dat we geen vlees meer eten, omdat daarvoor dieren worden doodgemaakt…
Dat werd keurig bevestigd door Esther. Maar wat daar gebeurde was ironisch zei ik: De PvdD die van dieren houdt en daardoor geen dieren wil doden, en de BBB die ook van dieren houdt maar ze voor geld wil fokken, doden en opeten…
Ze zijn het dus eens, al is ‘houden van’ een rekbaar begrip en kan het, in volle ironie verpakt, twee totaal verschillende, zelfs maximaal uiteenlopende betekenissen hebben…
De PvdD koestert dieren, de BBB wil geld aan dieren verdienen. Technisch gezien zou er nog een ‘middenpartij’ kunnen zijn, daar waar de dierentuin zich bevindt, alsook de kinderboerderij…
In de dierentuin houdt men ook van dieren en wil men er toch ook geld aan verdienen. Bij de kinderboerderij idem maar is men al tevreden als men kostendekkend blijft…
Ja, het is potverdorie een buitengewoon ingewikkelde materie. Mensen die beweren van dieren te houden en toch lijnrecht tegenover elkaar komen te staan…
Alhoewel je die dierenliefde van boeren natuurlijk met een enorme brok zout moet nemen. Ja, ze houden van hun dieren zolang er goed knaken mee verdiend kunnen worden…
En mijn idee is dat ze daarbij zoveel mogelijk de randen van het toelaatbare in acht nemen: nog net geen dierenleed, en nog net voldoen aan alle overige wettelijke (milieu-)eisen…
Zodat bij een inspectie de toch al tolerante inspecteur (handhaven doen ze zelden, hoorde ik deze week in de media) tevreden een stempel kan zetten: akkoord bevonden volgens vigerende wet- en regelgeving…
Geheel voldaan gaat de inspecteur na een dag hard werken, na al zijn checklists te hebben afgevinkt en de vereiste formulieren te hebben ondertekend, naar huis, waar hem een heerlijk kalfsschnitzeltje van eigen bodem wordt voorgezet…
Het is niet ondenkbaar dat ik in mijn algehele sarcasme bij de boeren gemeenschap ietsje heb overdreven bij het über-romantiseren van het leven van de gemiddelde agrarische inspecteur…
Maar wie weet gaat het wel zo, er worden tenslotte heel wat kalveren gefokt, vaak onder mismoedig makende omstandigheden, om dat voorverpakte schnitzeltje uiteindelijk keurig in de super te doen belanden…
Maar liefst één ster voor een ‘beter leven’ durft men dan nog op het etiket te zetten. Omdat veel mensen niet weten dat dit de belabberdste aanduiding is, afgezien van helemaal geen keurmerk (dus zonder ster)…
Het leven is tragisch, hard en niet eerlijk. Vooral voor de tientallen miljoenen dieren die jaarlijks in ons landje gefokt worden, vol worden gepompt met enerzijds eiwitrijke sojabrokken uit de tropen en anderzijds preventieve antibiotica…
En wij eten dat alles lachend, met een biertje voor de buis gezeten, terwijl we naar zo’n mooi, leuk en vooral reuze-educatief NCRV-dierenprogramma kijken, waar de allerlaatste exemplaren van een diersoort in het zonnetje worden gezet…
Ongeveer zo gaat het maar al te vaak. We halen de schouders erbij op en doen ons ding, zoals we altijd onze dingen deden, dag in dag uit, omdat we niet zelden opgroeiden in een gezin waar het al zo ging…
Barfman