Hoe oneerlijk de wereld in elkaar steekt, is weer kristalhelder zichtbaar bij het vandaag stakende personeel van de distributiecentra van de grote mensenvriend Albert Heijn…
Het kantoorpersoneel, de witte boorden, krijgen wel een fatsoenlijke loonsverhoging in de CAO. Maar de mensen op de lagere werkvloeren, zoals distributiecentra, die worden ouderwetsch geschoffeerd met prulvoorstellen…
Al ben ik in beginsel bijna altijd tegen staken (niet principieel maar vanuit een soort van overtuiging dat je moet blijven praten), voor het huftergedrag van onze multinationals mag je altijd een uitzondering maken vind ik, mits met goede argumenten omkleed…
Het hogere kantoorpersoneel heeft al flink meer salaris (hogere, lang doorlopende schalen) plus jaloersmakende, emotioneel makende emolumenten, bovendien kunnen ze de ontstane inflatie prima het hoofd bieden…
Jan met de pet, die er zonder te mopperen voor zorgt dat de luxe shopper bij de firma Heijn werkelijk niets tekortkomt bij dat toch al weinig duurzame assortiment, mag best eens geholpen worden…
Omdat tijdens de covidtopjaren de winst tegen de prachtige natuurstenen plinten op kolkten, mag er vind ik best, om iedereen content te houden, een fatsoenlijk deel van die winst naar de hardwerkende zwoegers in den lande vloeien…
Volgens mij hebben de financiers van de firma Heijn, de nationale en internationale aandeelhouders, als je het die zou vragen, geen enkel probleem met enkele extra kruimels richting die zwoegende kluit arbeiders te schuiven…
Ik voel veel sympathie voor deze normaal zeer beschaafde arbeiders die met een moordend hoog tempo hun dagelijks centjes moeten verdienen…
Dat is het geval omdat een gedelegeerde witte boord, vanuit de hogere echelons, als een 17de-eeuwse slavendrijver dagelijks de zweep luid laat knallen om dat werkvolk, die bezige bijtjes, nog harder te laten zoemen…
De witte boord heeft het goed voor elkaar, die hoor je nooit mopperen, omdat hij precies weet wat de verschillen zijn. Nu heb ik er vrede mee dat de wereld oneerlijk is, maar er zijn wel grenzen vind ik…
Bij de firma Heijn heeft men grenzen overschreden, die van het oorbare. Niet zozeer juridisch, want men let daar uiteraard goed op met een legertje interne juristen die zorgen dat er correct binnen de lijntjes wordt gekleurd…
Dus managers, directeuren en toezichthouders van de firma Heijn: zorg ervoor dat je het beginsel van gelijke monniken, gelijke kappen toepast. Want eerlijkheid duurt het langst, is het adagium…
En dan het juridische wonder dat Inez Weski heet. Nog niet zo lang geleden zat ze als een (bijna) gesellige moederkloek te tokkelen en kakelen bij Zomergasten…
Ook al droop er, in ieder geval bij mij thuis, toch een soort van ‘black ooze’ onder uit mijn beeldscherm, waar ik vooral heel erg weemoedig van werd…
Ja, ik voelde mij bijna zoals Hans de Booij, die onlangs op tv mocht verkondigen dat hij een aanval van acute eenzaamheid had gehad. Enfin, ik vond Inez buitengewoon sneu en zielig, haar vertoning maakte me eenzaam…
Dat dan weer vooral vanwege de afstand die ze niet alleen met haar cliënten zei te willen behouden (elkaar altijd met U aanspreken), maar ook leek ze me een eenzame wolf, verstoten uit de roedel, haar kostje bijeen scharrelend…
Het OM heeft haar nu beschuldigd van deelname aan een criminele organisatie. Dat is duidelijk enkele schepjes bovenop de eerder geuite verdenking van dubbel doorgeefluik aan de heer T, haar cliënt in het Marengo-proces…
Gespecialiseerde juridische journalisten, die in de media volop aan het orakelen zijn geslagen, vermoeden dat ze tot haar niet geringe nek in de shit zit. Mogelijk door afpersing plus doodsbedreigingen aan haar twee kinderen en/of andere familieleden…
Want haar cliënt de heer T, die gaat grondig te werk. Hij doet zijn best om alles dat hem voor de voeten komt weg te maaien, dan wel het met die grond gelijk te maken…
Het lijkt me geen lolletje als die man jou op zijn pad vindt, dan kun je maar beter meteen met je hele familie een getuigeprotectieprogramma in duiken, om onzichtbaar te worden voor de oneerlijke wereld waar de T’s de knots zwaaien. Al valt er misschien weinig te getuigen…
Eerst moet duidelijk worden of het regelmatig blunderende OM genoeg ‘materiaal’ heeft om Weski voor nog twee weken achter de tralies te houden. Na de Mos kan men zich geen nieuwe flater permitteren…
Als dat zo is, als de rechter-commissaris besluit haar langer vast te houden, moeten wij vrezen voor een ernstig wespennest, waarin Weski haar nek heeft gestoken. Het gaan enkele spannende dagen worden voor haar, en vanwege haar…
Waar het ook spannend is vandaag, is de sterrenregen van Michelin, die vandaag weer zal nederdalen op de hoofden van onze nationale koks en hun wit-bemutste brigade…
Er blijkt een powerpointpresentatiesheet te zijn uitgelekt, waarop in ieder geval alle nieuw toegekende sterren op zouden staan. Nepnieuws of niet, de extra toiletbezoekjes nemen er alleen maar door toe, inclusief pantalonverschoningen…
In mijn nog wat jongere jaren, pak ‘m beet een jaar of 25 geleden, volgde ik het een klein beetje, omdat ik wilde weten of er in mijn regio wat nieuws was gekomen. Tegenwoordig is het een bijna abstracte wereld voor me geworden…
Abstract omdat het zover van mijn dagdagelijkse realiteit af staat. En als men dan al spontaan het in de kop haalt dat men eens goed wil eten, bestaan er wachtlijsten van maanden, soms van meer dan een jaar…
Ik vermoed dat dit komt omdat we met een overschot aan miljonairs zitten. Vandaag in het nieuws de toename van meer dan 30-duizend stuks in één jaar! Ik kan er met mijn verstand gewoon niet bij, hoe zoiets mogelijk is…
Miljonairs doen niet de frituur of pizzeria, daar halen ze de neus voor op. Het moet minstens één ster hebben, zodat men met de pink omhoog, de kin fier geheven, ‘op sjiek’ het glas wil heffen op zichzelf als miljonair, tezamen met vele collega-welgestelden…
Mij vergaat bij zo’n gedachte prompt alle lust om nog ooit in zulke etablissementen mijn gok te willen vertonen. De explosieve toename van miljonairs met ‘cash’ hebben ervoor gezorgd dat sterrenrestaurants hoogdrempelig zijn geworden…
Ach, wie het kleine niet eert hè, daar denk ik dan aan. Ik walg steeds meer van de hoogdravendheid van de nieuwe rijken. Die voor een soort klassenscheiding zorgen, zeg maar niet een raciale maar een pecuniaire Apartheid…
Barfman