Eindelijk is-ie daar! De dag waar de inwoners van ons land maandenlang reikhalzend naar uit hebben gekeken: Koningsdag! Volgens de nieuwsberichten is ‘t afgelopen nacht met veel booze ingeluid…
Ik begreep ook dat dit ‘vieren van de Monarchie’, dat vooral op straat heeft plaatsgevonden, gepaard ging met geklappertand en gebibber, vanwege de zo rond het vriespunt wiebelende temperatuur…
Wat bezielt die mensen toch? Dat vraag ik me al jaren af. Aan de hand van de toename van het feestgedruis, zou je al makkelijk de conclusie kunnen trekken dat het vertrouwen in de Monarchie toeneemt…
Niets is minder waar. We hebben steeds minder fiducie in de handel en wandel van onze bebaarde Rossige Reus en zijn poppenkast. Voor mij was ons Koningshuis altijd al een karikatuur, of de echo ervan…
Met de Troonovername door Wilhelmus tien jaar geleden, is het er niet beter op geworden. Alhoewel, als je het ‘karikatuur zijn’ als criterium neemt, dan is het er beter op geworden, benadert het de perfectie…
Tegenwoordig valt Koningsdag op 27 april, de feitelijke verjaardag van onze Willy. Dat vind ik nog steeds lastig omdat ik ben opgegroeid met 30 april, Juliana’s verjaardag, Willy’s oma…
En ook vind ik het lastig of het nu een vrije dag is of niet. Men ziet door de bomen het bos niet meer. Zo’n beetje de hele publieke sector (inclusief de zorg) heeft een officiële vrije dag. Maar de super is gewoon open…
Los nog van de horeca, want die piekt op deze dagen, omdat er veel knaken kunnen worden verdiend aan ‘t blauwbekkende volkje dat zich vol giet met drank, in de hoop daar warm van te worden…
Ach, ik zal het wel nooit helemaal kunnen begrijpen, waarom dit voor mij ‘vreemde menselijke fenomeen’ jaarlijks plaatsvindt, ter meerdere eer en glorie van dat impopulaire Koningshuis…
Daar moet je doorheen kijken, zeggen mensen me dan. Het gaat om de geselligheid, het samen zijn, het gezamenlijk door hijsen tot we een ons wegen. Het is een sociaal-menselijk gebeuren, een soort van happening…
En als al die houten koppen vanochtend uit hun warme nest zijn komen stappen, dan gaan ze naar de stadsparken om verder te gaan met blauwbekken, ditmaal op de als epidemieën florerende rommelmarkten…
Meestal staan daar dan al de vrouwen, van de vooral mannen die de avond ervoor door de hoeven zijn gegaan. Die vrouwen hebben de zorg over de nog kleine kinderen, die samen met moeder de gans het standje op de rommelmarkt runnen…
Als je geluk hebt zit er een muzikaal kind bij, dat dan, een instrument bespelend of zingend, op de markt geld probeert te verdienen met het tonen van de muzikale kunsten – terwijl de ouders zwellen van trots…
Als je pech hebt bezitten die kinderen een zodanig abominabele muzikaal talent, dat iedere minuut langer in de buurt van zulke uitvoeringen vertoeven, een heuse marteling is voor de Buis van Eustachius en de aldaar aanwezige vliezen…
Maar dat is juist zo leuk voor die kinderen, zegt men dan tegen me, als ik een slechte bui heb en zulks vertel over mijn pijnlijke persoonlijke ervaringen op Koninklijke rommelmarkten en dito braderieën…
U moet weten dat ik serieuze pogingen gedaan heb vrede te sluiten met deze dag, en met de Monarchie. Het is me niet gelukt. Precies zoals rokers en drinkers tevergeefs hebben geprobeerd een ‘ex’ te worden…
En dan zwijg ik nog maar over de op deze dag opduikende oranje kleuren, die je terugziet in tompoucen (die van de HEMA!), T-shirts, kleurspoelingen, kraampjesversieringen, schoenen, sjaaltjes etc…
Je wil niet weten hoeveel mensen voor deze dag nog vlug even in een feestwinkel iets ‘oranjes’ zijn gaan kopen. Heerlijk duurzaam allemaal! Maar ach, wat seur ik hè, want het gaat om die ongelimiteerde geselligheid!…
Even een kort intermezzo. Gister werden we opgeschud door het overlijden van cabaretier etc Paul van Vliet. Mensen onder de veertig zullen de schouders ophalen vermoed ik. Ik dus niet…
Paul was een goed mens, vond ik, een zachtaardige man die ook nog eens, naast het kolderieke, een warm hart had voor mensenrechten en kinderen. Hij was jaren het uithangbord voor Unicef…
Wat ik niet wist, want je kunt niet alles weten, dat hij een fervent aanhanger van de Monarchie was. Of dat nu kwam omdat hij samen met Willy’s moeder Bea heeft gestudeerd, dat weet ik niet. Maar collega Youp van ’t Hek vond het maar vreemd…
Voor mij was Paul van Vliet een soort van ‘Adriaan van Dis van het cabaret en de liedjes’, wat dat ook moge betekenen. Misschien omdat ze iets of wat op elkaar leken, qua uiterlijk…
Want je kunt over Adriaan van Dis veel zeggen, maar niet bepaald dat hij cabareteske kantjes had. Of naar buiten trad namens een bepaalde vredelievende organisatie…
Even goed, ik meen met zijn verscheiden dat ik er goed aan doe er kort bij stil te staan, want voor mensen van mijn leeftijd, opgroeiend in de jaren ’70, hebben ‘Majoor Kees’ en ‘stuff’ een vast plekje verworven aan de kapstok der herinneringen…
Vandaag gaat onze Koning dus zijn kolderieke rondje doen te Rotterdam. Het koekhappen is godzijdank al enkele jaren geleden ge-exit. Zodat het stupide ‘slappe handjes schudden’ en ‘vriendelijke woordjes naar de mensen uitspreken’ resteert…
Plus nog wat andere lullige activiteiten, die bij mij al gauw een ongekend felle plaatsvervangende schaamte opwekken. Daar is geen kruid tegen opgewassen, zoiets moet men lijdzaam ondergaan…
Alleen het mezelf opsluiten in een donkere kamer helpt ertegen, om alle Koninklijke prikkels uit de media buiten mijn fysieke en psychische systemen te houden. Ja, wie niet sterk is moet slim zijn…
Al is dat laatste dan meteen ook niet bepaald mijn sterkste punt, mediaverslaafd als ik ben. Maar we doen wat we kunnen hè, meer kun je niet aan jezelf verplicht zijn…
Het gekke is dat er op een dag als deze geen ander nieuws lijkt te bestaan. Alsof de lange arm van onze Monarchie ervoor heeft gezorgd dat het ‘andere nieuws’ is afgekocht, zodat het pas morgenvroeg weer aan bod komt…
Maar kom, laat ik mezelf niet zo opwinden over deze dag. Vooralsnog schijnt de zon, zodat de diepvriestemperaturen snel zullen verdwijnen. Een mooie dag om wat in de tuin te gaan schoffelen…
Och, ik vergeet helemaal om iets te zeggen over Amalia, het Kroonprinsesje. Volgens kenners wordt ze nog immer serieus bedreigd, zodat ik me afvraag of ze wel present kan zijn vandaag…
Want het lijkt me dat als je serieus bedreigd wordt en niet naar de uni kunt gaan, en je in Mokum niet zomaar over straat kunt lopen, dat je dan in Rotterdam je neus niet moet vertonen…
Wel erg sneu allemaal voor ‘t arme kind, omdat het toch al zo erfelijk belast is om ooit haar paatje te moeten opvolgen. Zou er een soort van belangenclubje bestaan voor jonge Troonopvolgers?…
Zoiets als de JOVD, maar dan net even anders. Want ook in het Verenigd Koninkrijk moet het zwaar zijn om de opvolger te zijn van The Crown, los van alle interne strubbelingen…
En daar in dat ministaatje Monaco is ook niets dan ellende. Om nog maar te zwijgen over onze zuiderburen, waar je zelden iets positiefs over hoort. Behalve dan de luxe kledingaankopen van ons beider Koninginnen, die dezelfde smaak zouden hebben…
Tja, het arme schaap Amalia kan beter undercover gaan. Als Arminia van Buuren onderduiken ergens op een warm bananeneiland, met een lichte cosmetische gezichtsverandering, die later weer eenvoudig kan worden teruggedraaid…
Met een nepneus en de wenkbrauwen iets opgetrokken, en kort haar. Al doet het woord nepneus me meteen denken aan een oud-collega van Paul van Vliet: Antonius Hermans…
Die zong ooit in een geweldige kaskraker: “Mien waar is mijn feestneus, Mien waar is mijn neus, waar is mijn feestneus gebleven?” Een feestneus, dat zal ons Koninklijk Huis nooit worden vrees ik…
Daarvoor zijn we te nuchter, te ‘polderig’, te berekenend, te weinig spontaan, te krenterig, te ‘self-centered’, te afgeknepen, te boertig, te neuspeuterig ook…
De hele Monarchie mag wat mij betreft op de schop. Nu we toch veel geld reserveren om de nationale eer af te kopen, om Groningen terecht te compenseren: koop ook meteen de Monarchie af!…
Al zullen er geen miljarden voor nodig zijn. Onze VOC-mentaliteit kennende, die nog kolkend door het Royal Blood ziedt, zal het met honderd miljoen wel genoeg zijn…
Gewoon boter bij de vis! Rutte, biedt Willy, Bea & Co 100 mio pietermannen, en ze zullen toehappen als een paling op het droge. Voor slechts geld zijn ze nog te porren, en wat extra Griekse en Afrikaanse vakantiewoningen natuurlijk…
Barfman