Soms vertoon ik zapgedrag als ik aan het buizen ben. Niet uit verveling, maar vanwege mijn immer in de aan-stand staande drift tot vergaring van nieuws, weetjes en andere rariteiten van de menselijke soort…
Zo bleef ik gister hangen bij naar ik meen een herhaling van ‘Dit was het nieuws’, een toch wat slappe kopie van het enkele decennia geleden razend populaire ‘Never Mind the Buzzcocks’…
Daar genoot ik erg van, maar dat heeft dan weer te maken met het feit dat wij Kaaskoppen, altijd druk bezig met onze hoofdactiviteit geld verdienen (of besparen), niet eens in de schaduw staan van de Britten als het aankomt op humor…
Vooral sinds ik de aflevering zag waarin de panelleden moesten raden waar die immense pukkel van Lemmy (een Britse rock star, niet bepaald van onbesproken gedrag) gesitueerd was…
Links of rechts op zijn gezicht. Kijk, zoiets kunnen alleen de Britten verzinnen, om dat in een spelprogramma op te nemen. Punt één heeft ons land zulke sterren niet, punt twee leven wij gezonder zodat zulke pukkels hier uitgestorven zijn…
Maar goed, gister zag ik onze versie van Never Mind, waar niemand minder dan Raven van Dorst te gast was naast teamcaptain Jan Jaap van der Wal (geen familie van dammer Jannes van der Wal, al sluit ik enige verwantschap niet uit)…
Een paar jaar geleden, toen Raven steeds bekender werd op tv, vond ik haar maar een rare kwibus. Toen wist ik nog niet dat ze een ‘echte hermafrodiet’ was. Bovendien is/was ze, alles volgens Wiki, een rockartiest…
Maar sinds ik een paar maal haar programma Nachtdieren heb gezien, ben ik verkocht, ben ik fan. Waarvan ik dan precies fan ben, dat kan ik niet zeggen. Ik ben gewoon fan, c’est ça…
Zouden er mensen zijn, net zoals ik fan van Raven, die ’s nachts de lampen aanhouden en gordijnen open, om aan te geven dat de eventueel voorbij rijdende Raven welkom is om een praatje te komen maken?…
Dat gaat wel ver vind ik. Maar mij valt op dat als Raven ergens op het raam tikt, waar een eenzame ziel om drie uur ’s nachts piano speelt of juist met het hoofd tussen de knieën op de bank zit, dat die mensen meteen weten wie ze is…
Ze is dus een bekende landgenoot geworden, en wie weet ook wel de bekendste hermafrodiet van ‘t land, of van de hele EU. Ik mag haar graag, in al haar tantaliserende vreemdheid…
Zou ik haar ’s nachts binnen laten als zij op het raam tikt? En zouden er fans zijn die, zoals Rob de Nijs zo pijnlijk zong jaren geleden, een kaars voor het raam zetten vannacht?…
Wie kent hem nog trouwens? Rob de Nijs. Gister in Trouw een berichtje dat het iets beter met hem gaat, want hij is ziek. In de jaren ’80 of ’90 probeerde Rob zich tevergeefs, in zijn penopauze aanbeland, een rock star imago aan te meten…
Hij hulde zich in lederen outfits en ging stoer op motoren zitten, misschien reed hij er wel echt op. Hij voelde zich voor heel even een soort van Jan Cremer, maar dan toch weer net even anders, vooral aardiger, minder stekelig…
Raven dus. Die tot nog niet zo lang geleden anders heette: Ryanne. En toen vond ze het plots genoeg, kwam er een naam die beter haar hermafrodiete lading dekte. Ik blijf zonder oordeel, of die naam een verbetering is…
Ter afronding het mediafeitje dat gister de gemoederen aardig wist te beroeren: de veroordeling van de ‘massazaaddonor’. Tekeningen van de veroordeelde, piekerend over hoger beroep, laten een opmerkelijke verschijning zien…
Ik moest denken aan de uitdossing van Dave Stewart in ‘There must be an angel’ van Eurythmics, die daar als een Lodewijk de Veertiende tekeer gaat in zijn prachtige tooi van krullen…
Precies die krullen uit het clipje, met zelfs de juiste kleur, zag ik op de artistieke rechtbanktekeningen verschijnen. Een man met circa 600 nakomelingen, daar kon zelfs Louis Quatorze niet aan tippen. En die kon er wat van!…
Barfman