Na de collectieve kater die ons land gister moest verwerken vanwege de gemiste finale van het zingende koppel Mia & Dion, blikken we vandaag alweer vooruit naar die tweede voorronde…
En ja, alweer exclusief ondergetekende, want ik kan er niet meer tegen, tegen zulke slechte klanken, vibes, danspasjes en de algehele uitstraling van deze kleurrijke (dat wel!), mij meteen bovenop (of moet ik zeggen: in) de kast krijgende poppenkast…
Gister werd bekend gemaakt dat de voormalige, zeer sympathieke en ook erg deskundige sportcoach Leen Pfrommer is overleden. Leen wie? Pfrommer! Hij was de beeldhouwer van topschaatsers!…
Daarmee bedoel ik dat Leen, los van het aanwezige talent dat deze schaatsers van zichzelf al hadden, in staat was die talenten op geweldige wijze uit te bouwen, te optimaliseren…
Met hem, met het vorderen van de tijd ook, verdwijnen er steeds meer personen uit de samenleving, in het bijzonder vanuit de tijd waarin ik opgroeide. In die tijd heb ik ook enkele blauwe maandagen de idee opgevat dat ikzelf topsporter was…
Ook ik kende Leen-achtige trainers, onmisbaar bij de ontwikkeling van jong sportgrut. Natuurlijk kennen we inmiddels ook de schaduwzijde van deze ‘Lenen’, door alle naar buiten gekomen zaken rondom seksueel en overig misbruik van jonge sporters…
Maar de echte Leen leek mij de persoon die daar wars van was, die deed zijn ding. Weliswaar kende hij als voormalige beroepsmilitair zo zijn drilling-technieken. Soms zijn die noodzakelijk, om vooruitgang te boeken…
Maar Piet Kleine en Hans van Helden hadden daar grote problemen mee, omdat de softe levenshoudingen van deze schaatsgiganten niet ‘matchten’ met de bloedfanatieke aanpak van de kleine Leen…
In het algemeen heb je weinig aan zachte heelmeesters in de sport. Omdat tegenwoordig iedere zichzelf respecterende sporter een sportpsycholoog heeft of desnoods een haptonoom, compenseert dat mooi de aanpak van de ‘drill instructors’…
Zodat het hele spectrum van de grote wolk rondom de sport aan bod komt. Maar het fysieke trainen, dat komt het beste ‘tot zijn recht’ als er mild fanatisme en inspirerende gekheid aan te pas komt, gestimuleerd of gecoördineerd door de trainer…
Enfin, gister werd ook een Ere Zilveren Nipkowschijf uitgereikt. Ja, ik weet het, ze zouden een andere benaming voor die verder belangrijke prijs moeten bedenken, want het bekt voor geen meter…
In 1985, toen ik een piepjonge twintiger was, wonnen de toen al als helden beschouwde van Kooten en de Bie deze maar heel af en toe uitgereikte prijs (toen voor de 2de keer pas). Ik dacht: helemaal terecht!…
Gister blijkt die prijs te zijn toegekend aan het satirische tv-programma Even tot hier. Ik moest toch heel even, nee, eigenlijk heel lang, denken welk dat programma dat was…
Toen later een foto werd getoond van de aanblik van dat programma, wist ik het plots. Alweer was er geen enkele match tussen mijn smaak en die van de commissie die besluit aan wie de Ere-schijf wordt toegekend…
Ik heb er nooit langer dan een minuut naar kunnen kijken. Wat een slappe bende is dat zeg, met ongelooflijk flauwe grapjes. Wat ik de allergrootste prestatie vind van Even tot hier, is dan men een publiek weet te vinden dat bereid is live om zulks te willen lachen…
Wat is er toch mis met deze wereld? De speciale vermelding voor Raven van Dorsts Nachtdieren moet wat mij betreft worden omgezet in de Ere-schijf. Zeg gewoon dat het om een administratieve fout gaat. Geen onbekend fenomeen in ons landje…
Waarom heeft bijvoorbeeld het veel sterkere programma Media Inside deze Ere-penning niet mogen ontvangen? Ook live, maar wel grappig – al geef ik toe dat het voor 90% draait om de scherpe, maar ook drollige grappen van Marcel van Roosmalen…
Maar goed, het is de democratie van zulke commissies, die zulke besluiten neemt. Daar kun je dan tegen ageren tot je een ons weegt, al met al vind je toch nooit enige toenadering tot de verenigde televisiecritici van de Stichting Nipkow…
Als kleine garnaal, want ik ken mijn plek (in de veilige mand voor de kachel), kun je toch nooit doordringen tot de crème de la crème van de tv-prijzen. Maar gelukkig ben ik, Kees & Wim erend, tenminste niet stoned…
Barfman