De nieuwe regering is er bijna. Komende week is er een showcase, dan mogen de reeds intensief gescreende bewindslieden zich presenteren aan een selectie van Kamerleden, om zogenaamd te worden doorgezaagd. Alsof er dan nog iets verandert…
Daarom is het een showcase. Extra publiciteit voor de kersverse politici, zoals de eindelijk tot Minister op het schild gehesen Mona Zeijker, die haar waterstofperoxidekapsel nu nog meer mag showen aan de wereld. Wat zal ze trots zijn, deze palingdochter…
Maar goed, de portefeuille die ze krijgt is die van Huisvesting (het zoeken van woonruimte voor nieuwe woningen), zodat ik haar toch vrij onschuldig acht de komende vier jaar. Wie weet komt ze wel op de idee om een nieuwe Flevopolder te laten ontstaan in het IJsselmeer…
Daar is nog ruimte genoeg, zou je zeggen. Het is niet ondenkbaar dat ze met zo’n onzalig plan op de proppen zal komen, spitsvondig als ze is. Het enige probleem is dan dat dit niet vier maar veertig jaar duurt, voordat daar functioneel gebouwd kan worden…
Verder viel mij al eerder op dat er een grote klankovereenkomst zit in de benamingen van de vier nieuwe regeringspartrijen. Dat is de éé-klank. PééVééVéé, VééVééDéé, NSCéé, en BééBééBéé. In de laatste zit de gemeenschappelijke woordwortel: le bébé…
Dat is Frans voor baby. Zo is dit kabinet ook een soort van baby’tje, dat tamelijk hulpeloos op het zachte dekentje op de commode spartelt. Spiernaakt en kwetsbaar, wie weet wel plassend of poepend, dat laatste met een rood hoofd een keuteltje producerend…
Ik heb De Pruik altijd een reuzenbaby gevonden, omdat hij zo’n groot hoofd heeft, in relatie tot zijn lichaam. Dat is bij baby’tjes ook zo. Later, als ze doorgroeien, veranderen de verhoudingen. Dat is bij De Pruik nooit echt goed gebeurd, vrees ik…
Maar ach, ik ben weer cynisch, pogend een grapje te maken. Veel extreemrechtse stemmers vinden dat vreselijk, als je grapjes maakt over de Grote Leider. Dat is op links wel anders, want daar incasseren we (we = onder meer ik) grappen en grollen lachend…
Zo kreeg ik gister een geweldige foto via een bekende telefoonapplicatie binnen: een van achter gefotografeerde medewerkster van PvdA-GL die met grote bankbiljetten zwaait. Daar zie je dan een menigte migranten (vroeger buitenlanders hetend) op af rennen…
Dat vind ik nou om te lachen, heb die foto vele malen doorgestuurd in mijn overwegend linkse vriendenbestand. Zulke foto’s laat ik dan weken lang op mijn telefoon staan, om er zo af en toe nog even naar toe te gaan, zodat ik meteen in de lach schiet…
Ook al is het leven lang niet altijd om te lachen, toch ben ik een positieve opportunist. En als ik dan een slechte dag heb, dan is het vooral de zogenaamde zwarte humor die me aan het grinniken krijgt. Dat is een vorm van zelf-activerend vermogen…
Iedereen zal trucjes hebben om uit een klein dipje te komen. Een grappige cartoon, of een mooie song, soms een goede film. Maar het meest nog moet ik lachen om De Pruik: zijn doe normaal man tegen Rutte kan mij nog steeds uit de diepste depressies halen…
Nu heb ik nooit last van diepe depressies, maar daar gaat het niet om. Het is een metafoor. Dat ik kan lachen met en om mijn grootste (politieke) vijanden, wat De Pruik toch echt is. Wat een man, wat een oenige hork is hij soms. Maar je kunt wel met hem lachen…
Barfman