Wij leven in een merkwaardig land. Daarvoor zou ik tientallen bewijzen kunnen aanleveren. Zouden. Denk niet dat ik er te beroerd voor ben, dat zou mij ernstig tekort doen. Laat ik mijn energie zinvol bundelen en één relevant voorbeeld geven. Vandaag horen we in de media dat we te maken hebben met de hoogste huurstijging sinds dertig jaar. En dat terwijl de vier kabinetten Rutte en ook nu de nieuwe rechtse rakkers juist willen dat de huurverhogingen beperkt blijven, om de huurmarkt toegankelijk te houden, ook voor de laagste inkomens…
Onder meer De Pruik schreeuwt al jaren van de daken, als een soort van Sinterklaas op zijn paard, dat hij opkomt voor de arme sloebers, die ook recht hebben op een goedkope huurwoning, terwijl er allerlei sluwe migranten ‘om niet’ een woning krijgen toegewezen als ze hun migratieprocedure ingaan. Ik gebruikte even wat woorden die De Pruik zou gebruiken. Ik herhaal het nog maar eens, De Pruik, dat is Geert Wilders, PVV-baasje…
Verder heb ik de neiging, omdat ik soms moeite heb om de politici van ons land continu serieus te nemen, om troetelnamen voor politici te verzinnen, of juist stekelige benamingen. Zo is VVD-akela Dilan Yeşilgöz-Zegerius voor mij ‘Miss Krultang’, omdat klip en klaar is dat ze veel tijd voor de spiegel staat om met een krultang haar coup zo ‘mooi’ mogelijk te krijgen. Ik vind haar een prototype Barbie. Soms noem ik haar ook Miss XYZ: dat zou haar afkorting zijn als we haar Xanthippe zouden noemen, gevolgd door Y-Z. De zoveelste uit een dozijn, xyz etc. Xanthippe betekent Blonde Merrie, wat ik wel een mooie duiding vind van de geblondeerde Dilan. Als je haar kapper bent, zit je financieel gebeiteld…
Zo heb ik bij Pieter Omtzigt de neiging hem Pietertje te noemen, Omzichtige Pietertje. Vóór zijn burn-out was ik een fan van de man, met name door zijn geweldige boek, dat hoopvol was en een omslag zou kunnen betekenen naar een nieuwe vorm van politiek bedrijven. Maar als het op presentatie aankomt, publiekelijk praten en moeten samenwerken met anderen, dan is hij daartoe niet goed in staat, zo lijkt het. De omzichtigheid in zijn karakter zou, mits goed aangewend, tot die verandering in de politiek hebben kunnen leiden…
Maar de toch wat aan paranoia lijdende Pietertje botst voortdurend omdat er nogal wat emoties ‘in den weg zitten’. Hij is voor mij door het ijs gezakt, ten onder gegaan aan de eigenhandig door hem (in het boek) te hoog opgestuwde verwachtingen; want het was weliswaar prettig om te lezen hoe er in de praktijk verbeteringen zouden kunnen worden doorgevoerd, toch droop de utopie er van af, was het politiek gezwijmel van een romantische dromer, die zo graag wilde maar best wist dat het onmogelijk in de praktijk kon worden gebracht…
Mark Rutte heb ik heel lang in mijn columns Marky Mark genoemd. Een wat speelse verbastering van zijn naam, verwijzend naar de gelijknamige rapper, die in zijn jeugd zo heette. Dat was niemand minder dan de inmiddels zeer bekende acteur Mark Wahlberg, in zijn jonge jaren een recalcitrante, toen vrij weinig voorkomende ‘blanke’ rapper. Marky Mark effende het pad voor de nog veel irritantere dwarsligger Eminem. Maar goed, ik vond Rutte wel iets hebben van een aalgladde rapper, zijn politieke bullshit uitkramend zonder werkelijk iets te zeggen, anders dan de bundeling van een verbale woordenstroom. Hopelijk wordt er nog ooit een (komische) rap gemaakt op ‘doe zelf normaal man’…
Het is mogelijk dat er mensen zijn die het geven van infantiele bijnamen aan in hun ogen serieuze politici belachelijk vinden. Ik denk dat dit ten dele waar is. Soms vind ik mezelf ook ronduit belachelijk. Maar omdat ik nu eenmaal zo ‘bedraad’ ben, resulterend in publiek bekende mensen te willen ridiculiseren, en het ook nog eens een soort van bad habit van me is geworden, heb ik besloten om er, gemakshalve, mee door te gaan. Ik kan er altijd nog mee stoppen namelijk…
Er komt geen hoger beroep tegen Joost Klein, hoor ik net. Dat heeft de cameravrouw gezegd die de klacht tegen hem indiende. Klein is ook al een ‘blanke’ rapper. Bij hem schieten er zoveel ridiculiserende nick names door mijn hoofd, dat het onmogelijk is te kunnen kiezen. Ik werd werkelijk gek van dat schijtliedje van ‘m, ik vond het bizar dat onze heren van KRO-NCRV tot zo’n keuze waren gekomen. Daar moeten toch ook heel wat mensen rondlopen, geruggesteund door de Gristelijke achterban, die zo’n keuze absurd vinden. Toch mocht de Blauwe Papegaai zijn liedje uitkrassen op het podium. Ik krijg nog steeds een gevoel van onplezierige drift in mijn hoofd als ik eraan denk. Tja, je vraagt je weleens af of niet de anderen maar ikzelf de afwijking ben, omdat iedereen met die blauwe springveer weg lijkt te lopen. Toch schiet ik er geen lor(re) mee op…
Barfman