Gister was ik een uur onderweg met de auto, al probeer ik dat zo duurzaam mogelijk te doen in deze hectische tijden. Maar als ik dan toch in de auto zit, mag ik graag naar Radio 1 luisteren…

Het is niet ondenkbaar dat de meeste mensen dat wat saai zullen vinden. Soit! Ik amuseer me met actualiteiten en allerhande weetjes over zinnige en zelfs onzinnige onderwerpen…

Gister was de Nieuws BV aan de beurt, gepresenteerd door de prettige stem van Natasja Gibbs. Daar was een item over iets dat, meen ik, de dag ervoor op tv was geweest, waar reuring over was ontstaan…

Het heette geloof ik Daten voor Sterren, met bekende Nederlanders. De reuring werd veroorzaakt door niemand minder dan Hans de Booij. Wie? Ja, sorry, dat is de man die in de jaren ’80 een zeer kek hitje scoorde…

‘Annabel’ heette het. Dat was niet eens van hem, maar geschreven door Boudewijn de Groot en Herman Pieter de Boer. Wie dat zijn? Oh, dat zijn oude muzikale rukkers die ooit zeer succesvol waren…

Even goed, de commotie ontstond niet over Annabel maar over een uitspraak die de datende Hans deed: namelijk dat hij kort ervoor een eenzaamheidsaanval had gehad…

Bij het aanhoren van dat woord schoot ik meteen in de lach, overstemde mijn geschater het gebrom van de auto. Nota bene werd er meteen een bekende (popie-jopie) psychiater bijgehaald…

Dat was de Vlaming Dirk de Wachter. Ik heb wel eens een boek van hem gelezen. Dat was nogal taai en een aaneenschakeling van open deuren die door hem met veel flair en branie werden ingetrapt…

Maar goed, ik begrijp als geen ander dat als je als auteur succesvol en dus gelezen wilt worden, dat je dan niet al te moeilijke kost aan je lezers moet voorschotelen…

Ikzelf denk er wel anders over, want de lezer kan dat best hebben, halfzware en zelf zeer zware kost. Evenwel, Dirk de Wachter was een soort van side-kick en bevestigde Hans’ kreet om hulp…

Over open deuren gesproken: Dirk vertelde dat hij zich heel goed kon voorstellen wat Hans was overkomen. Want psychiaters zijn heel goed in het aanvankelijk ‘meebewegen’ met hun cliënten…

Ik zeg aanvankelijk, want als psychiaters iets goed doen en kunnen de laatste twintig-dertig jaar, dan is het een ander deurtje openrukken dan wel intrappen, namelijk dat van de apotheek…

Vroeger ging je naar een psychiater als er iets niet in orde was met je ‘psyche’. Dan werd er met je gepraat en probeerde men je in gunstiger vaarwater te krijgen, waar minder golfjes en rimpelingen waren…

Tegenwoordig kom je alleen nog maar bij de psychiater als je werkelijk met je hoofd vooruit tegen de muur op wilt rennen. Of als je dat stadium al achter de rug hebt…

Je moet dan niet denken dat er in de 10, mogelijk zelfs 15 minuten die zo’n afspraak duurt, ruimte is om je ziel te kunnen luchten. Vroeger werden psychiaters wel eens met een pesterige knipoog zielenknijpers genoemd…

Maar in zielen knijpen, dat is waarachtig passé. Nu kijken ze onmiddellijk in hun DSM, dat is de door de moderne psychiater royaal gehanteerde medische pillen-Bijbel…

Je verlaat tegenwoordig nooit meer zonder pillenverwijzing de kamer van een psychiater door hun openstaande deur. Door een doorgedraaide patiënt ingetrapt of niet…

Verder is Dirk de Wachter de ‘Nick Cave’ van de psychiaters. Hij is een doorleefde man, straalt rock ’n roll uit. Hans de Booij ook trouwens. Het verbaast me niet als de twee elkaar zouden kennen…

Maar Hans de Booij is veel meer dan rock ’n roll. Hij is namelijk niet alleen Boeddhist, maar ook autist. Een autistische Boeddhist, of een Boeddhistische autist. Het is mij om het even…

Ik moest toch automatisch aan de inhoud van dat liedje Annabel denken. In dat liedje lag-ie (Hans) al snel met haar in bed. Toen was hij daar nog goed in. Maar daarna verdween ze en kwam ze weer terug…

Het (toen al licht-psychiatrische) refrein van het liedje was: “Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel.” Door het zeer luchtige, allesbehalve donkere liedje werd je als het ware op het verkeerde been gezet…

Met de kennis van nu had je toen kunnen zien dat Hans, in dat liedje, ook reeds een eenzaamheidsaanval kreeg. Daarom paste die tekst van Boudewijn en Herman Pieter hem als een handschoen…

Als Dirk hem in die jaren op tijd op de sofa had gekregen, toen psychiaters nog zielenknijpers waren en geen verlengstukken van de farmacie, dan had Hans onlangs niet in zo’n an sich al eenzaam makende aflevering van Sterren Dates gezeten…

Ik heb dat tv-programma niet gezien, ik geloof niet dat ik de herhaling durf te gaan kijken. Maar ik hoop echt één ding, dat zijn date Annabel heette. Daar kan geen pillenboer tegenop!…

Barfman