The Dog Whisperer

Zondag half negen, nog nadenkend over de gister bekend geworden onbetrouwbaarheid van de heer Wladimir P, leidinggevende van het grootste land ter wereld. We hebben namelijk objectief kunnen vaststellen, ondanks een afgesproken staakt-het-vuren, dat hij zijn kanonnenvoer ter plaatste fel aanspoorde om gewoon door te gaan met wat ze al deden: al hun munitie afschieten op n’importe quoi…

“Maar Grote Leider, we hebben toch met de Oekraïners afgesproken dat we die vluchtelingen enkele uren een vrije corridor zouden geven?” Waarop Wladi heeft geantwoord: “Daar hebben we geen biet mee te maken, die mensen hebben geen zeggenschap gekregen om zulke zaken te beslissen. Ik zeg blijf schieten mensen, houd hoop, de overwinning is binnen handbereik, de sekt kan weldra ontkurkt worden, en vergeet de kaviaar niet!”…

Tja, ik fantaseer weer wat, al geef ik eerlijk toe dat dit me toch, ook al is het allemaal flauwekul, troost geeft. En wie weet dat ik zo, tezamen met miljoenen mensen over de hele wereld, op die wijze een soort van bezwering uitspreek, wat kan helpen dat brein van die kleine Grote Leider aan te sporen van strategie te veranderen. Misschien kan hij, als de druk maar groot genoeg wordt, wel door liefde op andere gedachten worden gebracht, al is dat meteen, op het moment dat ik het schrijf, een cliché geworden, denkend aan de kleine, verbitterde man daar in dat grote machtige Mockba…

Liefde, tja, een begrip dat een ruim arsenaal aan betekenissen kent. Putins begrip van liefde is iets anders dan het mijne vrees ik. Hij ziet zichzelf denkelijk als een liefdevol maar tiranniek vorst op een troon zitten, recht sprekend, vergelijkbaar met de machtswellustelingen uit de oude Bijbelse boeken, waar deze al dan niet goddelijke vorsten soms met een vingerknip hele steden en volkeren konden doen verschroeien…

Putin als wereldleider, hmm. Dat gaat die andere potentaat, ‘Kung fu’ Xi, nooit pikken. Nu is Xi nog het beste maatje van Putin, maar dat gaat veranderen als de kleine Tsaar zijn werelddominantie gaat verkondigen, het Tweeduizendjarige Groot-Russische Rijk, want duizend jaar, dat is te lafjes. En wat zal Xi dan gaan doen? Dat is de terechte vraag, waarop ik niet een-twee-drie een antwoord voorhanden heb…

Maar, nu we hebben kunnen constateren dat de media zijn overstroomd met deskundigen, die al dan niet betaald worden voor hun diensten, ben ik heel benieuwd wat bijvoorbeeld Jape the Hoop Cheffer te melden heeft, als voormalig NAVO-baasje. En dan bedoel ik niet de laffe, retorische antwoorden die hij afgelopen week al heeft gegeven. Nee beste Jape, wat als jij nu plots op de stoel van Stoltenberg werd geparkeerd, en je nu eens geen adviseur-deskundige bent, maar de touwtjes in handen krijgt? Nou ja, hij mag dan de touwtjes vasthouden namens Sleepy Joe, de Amerikaanse Opperpoppenspeler, die afgelopen dagen weinig zijn neus heeft laten zien…

Wat gaat our Jape doen als hij zijn zo sterk ontwikkelde christelijke instincten mag gebruiken als baasje van de grootse tegenmacht die de dreiging uit het oosten moet doen inperken? Dat is de million dollar question, waar ik wel al fantaserend, hardop dromend, mijn invulling bij kan geven…

Mezelf overgevend aan dagdromerij zie ik de vuurspuwende ogen van Jape, zijn Lubbers-baard van twee dagen, zijn slecht-zittende doch dure maatkostuum, zijn Boris-achtige wat dunner geworden grijze haren. Ik zie hem de vuist ferm op tafel slaan, alsof hij zeggen wil: This is it, no more Putin! And now something completely different! Dan staat hij op en doet hij de silly walk. Als hij, wat bedaard, zijn kleren fatsoenerend, weer tot rust komt, zie ik hem in zijn oor wriemelen, en lijkt hij te luisteren naar iets dat in zijn oor gebeurt. Zijn ogen worden flets, de mondhoeken zakken af. En dan komen de zo gevreesde woorden, die uiteraard niet beantwoorden aan de gevoelens van de gemiddelde westerling, want hij zegt: This is not our war, this is their war, that’s all folks…

Tja, zijn er andere baasjes die het beter zouden doen dan die gewoon te aardige, te aaibare Jape? Zouden we soms een bekende wereldburger naar voren moeten schuiven, iemand met autoriteit en gezag? Ik denk aan de eveneens kleine en dus voor Putin niet meteen bedreigende, dappere Cesar Millan, de bekendste hondenfluisteraar op aarde. Nou ja, na Martin Gaus dan, de achterneef van die andere dierenvriend, Dion Graus. Cesar, die als geen ander in het brein van honden kruipt, moet zeer zeker in staat zijn in dat van Putin te kruipen, om te zien hoe hij de kleine Tsaar calm and assertive kan krijgen…

Afgelopen week ging er in de media een foto van een hond rond, die echt sprekend op Putin lijkt, qua gezicht. Hij lijkt niet alleen op een hond, hij is een hond. Daarom denk ik dat als er iemand moet kunnen begrijpen hoe dit dog brain van Putin werkt, dat het de kleine Cesar is met zijn hagelwitte tanden en gedienstige houding als voormalige Mexicaanse gastarbeider, die nog onder viaducten heeft geslapen, zo zag ik hem ooit vertellen. De laatste jaren heeft hij nogal gewerkt aan zijn body, want hij is gespierder geworden en is zeer geoefend in een dominante houding aannemen, met de borst vooruit, hoofd geheven, zoals het een trotse Mexicaan betaamt…

Ja, nu ik er zo over nadenk, Cesar is The Man, de beste man voor deze job. Desgevraagd zal hij ons alle relevante intel verstrekken die nodig is, om er een betrouwbare case file van te kunnen maken. Als die gereed is hoeven we maar aan wat knoppen te draaien om de kleine Tsaar te kunnen kietelen op zijn gevoelige plekken. Want daar gaat het om: niet martelen, maar kietelen. En dan, als het allemaal achter de rug is, dan krijgt good doggy (pat pat) een megagrote juicy bone, later nog gevolgd door een dog wash…

Excuses, ik liet me even gaan. Ik heb de neiging om te snel weer cynisch te worden. Maar, misschien moeten we wel een Republikein als Tom Hanks naar voren schuiven, die heeft tenslotte al ervaring met militaire zaken als Forrest Gump. En in Big, daar als kleine jongen. Tom staat niet bepaald bekend om zijn vooruitstrevende ideeën, maar zeer wel mogelijk bezit hij voldoende lef om de kleine Tsaar in diens beady eyes te kijken. En, laten we niet vergeten, Tom speelde in Cast Away de directeur van een tevens in Moskou gevestigd postbezorgbedrijf…

Welnu, mijn oplossing voor de beëindiging van deze steeds vuiler wordende oorlog snijden uiteraard nog niet het kleinste splintertje hout. Ik kan hoogstens op hout afkloppen, dat er iets gebeurt, zonder al te veel doden, dat deze miserie tot een halt zal roepen. Maar nu de Russen ook al in Moldavië aan het wroeten zijn, mogen we eerder het tegendeel verwachten: Putin zal zich als een pitbull in dat stuk hout vastbijten, en pas loslaten als z’n kop van de romp wordt gescheiden…

Ik ga nog maar eens herhalingen van de journaals kijken, want op zondag is er weinig werkelijk nieuws voorhanden. Oh ja, ik weet weer wie de frisse Iris heeft vervangen te Moskou: Geert Groot Koerkamp, door ingewijden een halve Rus genoemd. Toen ik hem eergister op de buis zag, moest ik denken hoe goed deze man gecast is voor zijn rol. Immers, als hij de filmapparatuur aan de kant zou leggen, zou hij binnen enkele seconden geheel anoniem kunnen blenden in een Russische roedel mensen…

Ik heb, om mezelf wat te troosten op deze weliswaar zonnige zondag, mijn favo Russische componist opgezet: Sergei Prokofief. Het is Lieutenant Kijé geworden, dat merkwaardige anti-bureaucratische verhaal over een fictieve soldaat, die tot leven wordt gebracht maar uiteindelijk toch zogenaamd dood wordt verklaard. Ik weet zeker dat Putin dagelijks naar dit prachtige stuk luistert, al zal hij het nooit toegeven…

Wie goed naar deze tragische, zo typisch weemoedige Russische klanken luistert, kan iets meer begrijpen van Putins drang om dat twee millennia-durende Rijk te willen stichten. Want toen al, ten tijde van het verhaal, nog in de Tsarentijd, niet lang voor de WO’s uitbraken, kwam de dreiging uit het westen…

Let wel, u denkt misschien, waar heeft-ie het in godsnaam over, Prokofief? Lieutenant Kijé? Nou, u kent beslist de muziek van Prokofief, los van Peter en de wolf dan. Dat is namelijk ‘Russians’, als ‘Romance’ voorkomend in Lieutenant Kijé, in de vorm van popmuziek, in de jaren ‘80 van vorige eeuw schaamteloos door mister Sting gejat, qua deuntje…

Jatten, of gejat worden, zo lijkt het soms te zijn in ons complex geworden westerse leventje. Als je al zelf een ideetje hebt, dan gaat meestal iemand anders ermee aan de haal. En als je een succesje zoekt, een schouderklopje, dan kun je maar beter jatten dan het zelf bedenken. We leven in een wereld van anticlimaxen en retoriek, niemand ziet nog door al die bomen hoe het bos er werkelijk uit ziet…

Niemand? Juist, ik ook niet. Ook ik word begrensd door mijn eigen breinkundige beperkingen, mijn toch solipsistisch te noemen levenshouding en mijn persoonlijke voor- en afkeur. Er rest me niets anders dan vanuit mijn beperkingen te leven, en daar vrede mee te sluiten. Eerst een klein beetje oorlog in jezelf, en dan vrede. Zo hoort dat te gaan. Maar wat moet je dan met de berichten die zojuist doorkomen over Serviërs die dansend de straat op gaan nu Putins troepen het zo goed doen en er steden in brand staan? Leven die idioten in Servië soms nog in de jaren ’90, en zoeken ze medestanders voor hun nog immer onblusbare verdriet?…

Ik begrijp er niets meer van, maar alles zal wel weer een reden hebben, of meerdere tegelijk. Gelukkig ben ik geen strategisch analist, zoals Jape, maar laat ik zonder te morren alles over me heen kieperen en ervaar ik, voel ik de ellende van deze beschaafde wereld, die voortkomt uit menselijke evolutie, zo zegt men. Ik weet het niet, maar ik heb er vrede mee. Wat dan resteert is om je dan maar bezig te houden met dat wat je wel begrijpt, de eenvoudige geneugten des levens, zoals de sport van heden middag op de buis, schaatsen, en wielrennen, want Parijs-Nice begint vandaag, de meest hoopvolle wielerwedstrijd van het voorseizoen, omdat men dan van dag tot dag afdaalt van het koude noorden naar het warmere zuiden, een prachtig symbool…

Precies dat is voor mij de start van de lente, ook al kan ik reeds de bloesems zien in mijn tuin van de Japanse kers, de groene blaadjes van de meidoorn en in de paddenpoel verderop al de salamanders en overwinterende dikkoppen van de vroedmeesterpad. Alles samen maakt mijn lente. Vooral nu, met die oorlogsdreiging vlakbij onze militaire buitengrenzen, doet het me realiseren dat ik slechts die bekende druppel in de zee ben, die soms verdampt en dan opstijgt en elders neerslaat als regen, om dan weer langzaam naar de zee te stromen, molecuul voor molecuul…

Ja, dan voel ik mij oprecht nietig, ken ik mijn plaats, tel ik mijn zegeningen maar ook mijn knopen, want werkelijk alles is gehuld in onzekerheid, waar geen kansberekening bij helpt…

Wat later. Een blik over mijn schouder bespeurt de pratende hoofden van dat ‘rechtsdraaiende’ Buitenhof, waar onder meer Strenge Sigrid is aangeschoven (ze heeft dus echt tijd over en is mediageiler dan ik dacht) en VVD-lid Barbara ‘de mond’ Visser, die ik nog maar zelden iets zinvols uit haar werkelijk waar ridicuul grote mond heb horen verkondigen. Hoe mooi is die symboliek, als je er het juiste oog voor hebt. Enfin, het is niet mijn politieke smaak, bovendien niet mijn persoonlijke smaak. Alles is een kwestie van smaak, groter en beter kan ik de clichés vandaag niet maken…

Er zijn nu al mensen die zich verkneukelen als het moment aanbreekt dat Putin zich moet verantwoorden voor het Haagse Tribunaal! Ongelooflijk, waar die mensen mee bezig zijn zeg! Putin zal nooit of te nimmer naar The Hague afreizen, ik denk dat hij nog liever een cyaankalipil neemt of zich met een handgranaat opblaast, mochten de zaken voor hem minder goed gaan verlopen. Hij is zo glad als de spreekwoordelijke paling, en zal het de rest van de wereld niet gunnen te genieten van zijn in beeld gebrachte ondergang…

Op dit moment kunnen vele Russen hun westerse creditcards niet meer gebruiken, en zien we de nodige supermarktkarretjes volgepropt met toiletpapier verschijnen in de Russische media, als treffend symbool van de hamstering die thans volop plaatsvindt. Ook al wordt alles weer structureel ontkend door de overgebleven staatsmedia, de heer P’s spreekbuis…

Het Kremlin zal alles blijven tegenspreken, want er liggen oneindig veel ontkennende scenario’s op de plank, die precies de juiste woorden en tegenspraak bevatten, als er negatieve geluiden over Rusland worden geuit. Een reusachtig stroomdiagram, met duizenden what-if-oplossingen, die bijna als vanzelf uit de systemen van Putin tevoorschijn komen ploppen. Ja, want Kabouter Plop is op alles voorbereid, dus ik blijf zeggen: haal Cesar maar van stal, dat is onze enige redding…

Barfman