Het was een nogal warm weekeinde. De mensen beginnen reeds te klagen dat het genoeg is zo, dat de temperatuur mag dalen, want we raken oververhit en dus snel emotioneel aan de kook. De natuur, het boeren land plus onze tuinen, ze drogen serieus uit…

We weten ook dat het er sterk op lijkt dat Tunesië niet heeft toegehapt om als strenge bodygard van een groot deel van de asielzoekersstroom te willen fungeren. In de praktijk betekent dit dat de EU daarvoor (nog) niet genoeg geld heeft geboden…

In 2016 ging uiteindelijk ook de taaie verrekkeling Erdogan door de knieën, toen er genoeg geld op de proppen kwam, plus allerlei privileges voor het land. En vermoedelijk ook persoonlijke privileges voor de president, want zo gaat dat maar al te vaak…

Dat laatste kan ik niet bewijzen, maar het ligt in de lijn van de ‘usual style’ van zulke regimes, door een aan alle kanten kleverige strijkstok te hanteren, waar nu eenmaal van alles en nog wat aan blijft hangen, ook voor el presidente…

Als het uiteindelijk maar werkt, daar gaat het om. Soms moet je culturele c.q. sociologische aspecten van een deal, die gebruikelijk zijn in bepaalde delen van de wereld, voor lief nemen. Het doel heiligt ten slotte veel zo niet alle middelen…

Enfin, wat anders. Zo bracht ik vorige week de naam van de Unabomber ter sprake. Gister kwam mij ter ore dat deze is komen te overlijden, op 81-jarige kleeftijd in de knast. Dit wiskunde- en explosievengenie bleek toch gewoon sterfelijk te zijn…

Zijn naam wordt uitgesproken in de prachtige film Good Will Hunting, met Matt Damon en Ben Affleck in de hoofdrol. Grappig is dat in de rubriek ‘personalia’ van mijn krant het overlijdensbericht van de Unabomber naast een bericht over Damon & Affleck staat…

D&A willen namelijk voorkomen dat Donald Jay Trump, zonder de rechten te bezitten en dus zonder toestemming, een geluidsfragment uit hun film Air gaat gebruiken in zijn campagnes. Terecht lijkt me, laat die hond er maar flink voor betalen, of weiger het…

In Good Will Hunting zijn trouwens nog veel meer erg goede rollen, zoals Robin Williams en de Britse schone Minnie Driver. En niet te vergeten Stellan Skarsgård. Ja, zulke films worden nogal schaars, zeg ik een tikkeltje weemoedig…

Gus van Sant, de regisseur, maakte er een grote klapper mee. Waarschijnlijk onbedoeld, want het was onrealistisch te verwachten dat het dartele duo D&A, ook verantwoordelijk voor het script, zo goed zou liggen bij het brede publiek, en dat nog steeds trouwens…

Ikzelf ben door deze film een fan geworden van alle vijf de hoofdrolspelers. Alhoewel, nee, dat klopt niet, ik was het al van Robin Williams door Dead Poets Society. Of was dat al eerder door Mork, van Mindy?…

Ach, de beste man is dood en hij was als acteur en allround grappenmaker werkelijk een kameleon. Maar goed, het blijft toch een statistisch merkwaardig iets dat nu juist deze twee berichtjes naast elkaar staan in Trouw…

Of onderschat ik de gemiddelde redacteur van deze rubriek, die dit natuurlijk weet? Omdat je veel moet weten voor zo’n rubriek, die niet ten onrechte op blz 2 staat en vaak het eerste is dat ik lees, om maar niets te hoeven missen voor wat betreft de personalia…

Verder een nogal marginale krant vandaag, de hitte heeft kennelijk ook toegeslagen op de zondagavondredactie. Van alle weinig boeiende berichten van vandaag, is er toch eentje die eruit springt: 60 grote bedrijven pleiten voor de Europese natuurherstelwet…

Zelfs Unilever heeft de lijst ondertekend. Kennelijk een positieve bijvangst van de hitte. Men ondersteunt de Green Deal van niemand minder dan onze eigen Frans Timmermans, die een jaar of vijftien geleden nog een vrij anoniem Kamerlid was…

Weliswaar zonder die Paulusbaard van ‘m, die ‘m werkelijk een bizar uiterlijk geeft, alsof hij zo uit de oude doos der kabouters is komen kruipen. Maar dan wel eentje die vrijwel alle talen van de EU spreekt, ongebruikelijk voor de kaboutersoort…

Opmerkelijk dat hij als Europarlementariër zo’n blitzcarrière heeft kunnen maken. Wat mij betreft betekent dit dat je moet beschikken over buitengewone strategische inzichten, plus kennis van de biologie, want hij weet precies hoe alle hazen rennen…

Dat Frau Ursula werd gekozen als EU-voorzitter ten koste van der Franz, is achteraf een zegen voor hem geweest. Nu kreeg hij, ter compensatie, alle ruimte om zich, als oude, bloedrode (salon-)socialist, in te zetten voor de kleur groen!…

Respect alom voor deze reuzenkabouter. Wel zie ik aan hem dat hij een steeds ronder, voller zwelbast krijgt, wat duidt op overmatige schranspartijen daar in het Brusselse, en ook zal hij te weinig lichaamsbeweging hebben vermoed ik…

Als hij nu op die twee ‘zwakke punten’ der linkse salonresidenten weet in te spelen, dan gaat hij meer macht ontwikkelen dan de man die hij ongetwijfeld enorm bewondert: Lodewijk de Veertiende, of beter, en français: Louis Quatorze…

Oftewel: de Zonnekoning. Echter, met die gezichtsbedekkende la barbe van ‘m zal hij weinig van de zon kunnen genieten. Al merk ik aanvullend op dat zijn kalende, Pauliaanse schedel zeer kwetsbaar oogt…

Een puntmuts, dat is wat ik hem aanraad. Maar de kruiwagen, die mag achterwege blijven. Want die heeft hij juist moeten ontberen toen hij de strijd met Ursula aanging. Ondanks alles ben ik erg blij met der Franz en de EU (mag best wat vaker gezegd worden)…

Al kun je natuurlijk redetwisten totdat je een ons weegt, of hij niet beter de kleur blauw had kunnen gebruiken: The Blue Deal, met Franz als inventieve Grote Smurf, in de strijd tegen milieuvervuiling, die symbool krijgt in de persoon van Gargamel…

Barfman