Gelukkig heeft ze alle gedoe rondom haar persoon doorstaan. Esther Ouwehand mag nu formeel verder als lijsttrekker, nadat het nieuwe bestuur van de PvdD de klachten tegen haar heeft bekeken. Deze klachten waren uitsluitend afkomstig van het oude bestuur…
We zullen het waarschijnlijk nooit weten, wat er nu werkelijk speelde. Ik doel op voor leken als ik begrijpelijke details. Ik vind het altijd fijn als er helderheid is inzake een in de media honderduit vermeld dilemma. Nu blijft er toch iets hangen van onzekerheid…
Want het nieuwe bestuur kan wel zeggen dat ze twee onafhankelijke deskundigen een second opinion hebben laten uitvoeren, mij zegt dat helemaal niets als er geen naam en toenaam worden gegeven, plus een samenvatting van hun conclusies, geschikt voor leken…
Ik ben zelf dit jaar lid geworden van de PvdD, en vind dat men nu onder de maat scoort. Dat is nog geen reden om mijn lidmaatschap op te zeggen, maar dit mag niet nog eens gebeuren. Iedereen mag een fout maken. Ik zie de PvdD vooral als een politiek tegengif…
In Trouw een opmerkelijk artikel over verlegenheid. Een zelf verlegen jongedame schreef er een boek over. Zelfs vissen zijn verlegen, alsook zanglijsters, zegt ze. Bij zulke uitspraken moet ik toch altijd denken aan mensen die, met een stalen gezicht, bomen knuffelen…
Kortom, ik zit vandaag weer eens propvol vooroordelen, om niet te vergeten de oordelen, die meestal hand in gaan met elkaar. Ik kan dat zeggen omdat ik bij mij in de tuin nogal veel zanglijsters heb. Hun prachtige liederen klinken in ieder geval niet echt verlegen…
Maar goed, zo heb ik ook geen verstand van ‘tree hugging’, laat staan dat ik kan beoordelen of een boom verlegen is of juist brutaal. Met een beetje fantasie kun je een kastanje, die in de herfst schaamteloos zijn kastanjes op je hoofd laat vallen, brutaal noemen…
En een conifeer, keurig geplant in een rijtje, verlegen. Zo kan ik me ook wat voorstellen dat een liguster aan de verlegen kant is. Maar om nu een haai een verlegen vis of een ekster een verlegen vogel te noemen, dat gaat toch wat ver vind ik…
Mogelijk dat biologen er anders over denken. In gedachten hoor ik de tamelijk betweterige stem van Midas Dekkers (waar is hij trouwens gebleven?) commentaar geven op wat ik zeg, dat haaien erg zachtaardige dieren zijn, en eksters vaak last hebben van ptss…
Ach, het zal allemaal best. Misschien moet ik, tegen mijn natuur in, dat boek over verlegenheid van Manouk van Egmond gewoon gaan lezen. Trouwens, de laatste jaren doe ik best veel dingen die ik de decennia dáárvoor als ingaande tegen mijn natuur beschouwde…
Betekent dit dat het dingen tegen mijn natuur in doen, wat het ook precies moge betekenen, normaal voor me is geworden? Zodat het inmiddels onderdeel is geworden van mijn huidige natuur? Het leven is verdomd ingewikkeld tegenwoordig…
Dat wordt mede, in een exponentieel oplopend proces, veroorzaakt door het ouder worden. De hersenfunctie neemt progressief proportioneel af, naarmate de jaren vorderen. Ik kan dat beamen, als bijna-zestigjarige. Zo’n beetje alles wordt steeds complexer…
Als je ouder wordt dan denk je steeds meer vrije tijd te krijgen, als cliché weleens als ‘tijd voor jezelf hebben’ geformuleerd. Welnu, ik kan bevestigen dat dit niet echt klopt, want naarmate het klokje verder tikt, wil je niets missen van de nog resterende tijd…
Je krijgt het steeds drukker. Wat deels wordt veroorzaakt door de verminderde capaciteit van je brein om de boel keurig geordend op een rijtje te houden. Zo heb ik last van een soort van inhaalrace die ik moet maken op het gebied van boeken lezen…
Het betreft de volgende redenatie. Omdat ik ouder ben wordt mijn leven steeds rustiger. Derhalve heb ik meer tijd voor dingen, waar ik vroeger niet aan toekwam. Zoals boeken lezen. Nu ik denk meer tijd te hebben voor het lezen, maak ik me zorgen of ik genoeg lees…
Ja, er is altijd wel iets waar je je zorgen over maakt, als je denkt dat je je geen zorgen meer hoeft te maken. Het sluipt als een vrijwel onzichtbare dubbelspion binnen in je brein. Een dubbelspion die zowel het verleden als het heden vertegenwoordigt…
Ik ben bijvoorbeeld bezig met alles te lezen wat Maarten ’t Hart heeft geschreven op het gebied van de polemieken, essays en columns. De romans en verhalen laat ik buiten beschouwing. Nu is het dus ’t Hart, afgelopen jaren betrof het Gerard Reve en Jeroen Brouwers…
Vele leeservaringen rijker, dat wel, blijf je je schuldig voelen of het wel genoeg is geweest. Dat heeft onder meer tot gevolg dat je je concentreert op veel van hetzelfde, oudere auteurs, die soms allang dood zijn. Ik weet derhalve weinig van recente auteurs en hun boeken…
Ik las in Trouw dat verlegenheid tot angststoornissen kan leiden (o.a. bloosangst). In mijn leven is het de angst iets te missen, uit een vooraf gedefinieerde periode en/of een specifiek onderwerp. Want om alles, ALLES, in je op te kunnen nemen, alles te kunnen weten, dat is een utopie…
Een utopie die vervolgens, omdat je deze utopie in den beginne nog niet als zodanig herkent, een dystopie wordt, omdat je naar verloop van tijd op een botte manier wakker wordt geschud uit je fijne utopische dromen, dat je brein het niet kan verwerken…
Het ergste is nog dat je door de schrijfsels van Maarten ’t Hart te lezen, erachter komt dat hij WEL beschikt over een brein dat zóvéél méér kan bevatten dan het mijne. Hij leest 100 blz per uur en kan vervolgens zo’n beetje alles wat hij heeft gelezen onthouden…
Onthouden, plus opdiepen uit zijn vaste schijf, random, naar believen. Nu zijn er vele redenen om niet jaloers te zijn op deze auteur, maar de wijze waarop zijn www-achtige brein werkt, is om stikjaloers op te worden. Baas boven baas dus, grote diepe zucht…
Barfman