Al sinds mijn middelbare schooltijd heb ik moeite met kiezen. Niet politiek, maar tussen twee kwaden: Israël of Palestina. En daar voeg ik meteen aan toe, als reusachtig cliché, dat ik tegen terrorisme ben. En dus de aanval van Hamas veroordeel…

Ja, dat laatste kan men, met wat fantasie, een politieke keuze noemen. Het is verdomd lastig om uit die twee kwaden te moeten kiezen: Israël dat al sinds 1947, toen de VN het land aan de historische kemphanen toekende, de Palestijnen systematisch het leven zuur maakt…

Op een wijze die nog het meeste overeenkomt tussen het Bijbelse verhaal over David en Goliath, met ditmaal omgekeerde rollen. Het kolossale Israël is David, die militair en financieel aan het langste strootje mag trekken, gesteund door het westerse grootkapitaal…

David is dus ditmaal de reus, terwijl Goliath last heeft van dwerggroei. Het is een oneerlijke strijd, die het militaire bewind van Israël tegen de vaak nog in tenten en lemen hutjes wonende Palestijnen voert, terwijl Israël uitpuilt van luxe en vele westerse bondgenoten heeft…

In ons land zijn op diverse plekken bescheiden pro-Palestijnse demonstraties geweest. Begrijpelijk, want iedereen weet dat het leeuwendeel van de Palestijnen in Israël helemaal geen oorlog wil, en juist in harmonie wil samenleven met hun aartsvijanden…

Dat maakt dit alles zo tragisch. Hamas is een boevenclub, die alle realisme reeds lang uit het oog heeft verloren. Vandaag zijn er beschuldigingen in de westerse media dat Iran, niet bepaald een vriend van Israël, Hamas met woord en daad heeft ondersteund…

En toch, ik weet het niet zeker. Toch denk ik dat Israël in haar historische recht staat om militair terug te slaan. Nog éénmaal, denk ik dan. Daarna moet, net zoals in 1947, de VN de leiding nemen en tot een harmonische oplossing komen voor dit geopolitieke drama…

Geopolitiek, met een snufje religie ‘on the side’. Of moeten we zeggen een grote brok religie? Ja, ik vrees van wel. Voor een niet religieus mens als ik is het waanzin dat er überhaupt oorlogen worden gevoerd omwille van de ene God, die boven de andere zou staan…

Even goed, laten we met ‘ons allen’ toestaan dat Israël nog één laatste keer pief-paf-poef mag doen tegen de zo gehate Palestijnen. Als die emotie eenmaal definitief achter de rug is, gaan we een oplossing vinden. Het is een mind-set, dat weet ik zeker…

Het zijn de fanatieke religieuze haviken in Israël, vergelijkbaar met de terroristen van Hamas, die overtuigd moeten worden van een faire oplossing. Dat betekent water bij de wijn doen, niet water in wijn veranderen. Iedereen moet naar het midden opschuiven dus…

Was het maar zo simpel hè? Die 1% van beide volkeren, die mogelijk meer raakvlakken hebben dan ze ooit zullen durven toegeven, die 1% dus, die het luidst schreeuwt, is nu aan zet, om het voor die andere 99% goed te gaan regelen…

Wat is er nu nobeler en bevredigender dan een oplossing vinden voor dit millennia-oude probleem? Denk niet dat ondergetekende de oplossing kent, maar ik ben ervan overtuigd dat er zowel bij de haviken als bij Hamas bijv. vijf personen rondlopen die wel de oplossing kennen…

Deze tien personen hebben het lot van miljoenen in handen. Zodat voor eens en voor altijd de verbroedering wéér tot stand wordt gebracht. Omdat men qua genotypische blauwdruk vrijwel identiek is. Dat vind ik nog het ergste van alles, dat het tegen de eigen soort ingaat…

De kemphanen verschillen onderling oneindig minder dan een chimp van een gorilla verschilt. Waarmee ik, voor alle duidelijkheid, niet bedoel dat ze op enigerlei wijze vergelijkbaar zijn met primaten. Wat zou Darwin hier nu van vinden, denk ik wel eens. Of Arafat…

Dus, Benjamin Netan-Yahoo, ga op zoek naar je wraak maar doe het netjes aub. Nog een laatste maal mag je Gods Gesel laten nederdalen op die stijfnekkige Palestijnen, en dan is het goed. Ook al is het er kurkdroog: na regen komt zonneschijn, daar klamp ik me maar aan vast…

Barfman