‘Braakbal – Wilde columns van Barfman’ vanaf nu te koop op bol.com
Omdat niemand het je vraagt, hoef ik er ook geen antwoord op te geven. Maar stel, dat toch iemand het je vraagt, dan kan ik zonder schaamte zeggen dat ik het zo goed als dagelijks doe. Nee, niet dat hoor hèhè, ik heb het over het naar teletekst kijken op tv…
Dat vind ik nog steeds een zeer ondergewaardeerd medium. Want je hebt de mogelijkheid om, terwijl je buist, ook de meest actuele nieuwsinfo tot je te nemen. Dat staat los van de ‘tackers’ die je onder actualiteitenprogramma’s voorbij ziet kruipen…
Soms is teletekst sneller dan die tackers. Ook blijft er af en toe een pagina hangen, zoals al enkele dagen pag 190. Daar kunnen we lezen dat er 6,9 miljoen mensen ontheemd zijn geraakt door conflicten te Congo. Dat zijn heel veel mensen!…
Toch gaat mijn mogelijk wat afwijkende brein daar iets van vinden, want waarom niet gewoon melden dat het om circa of afgerond 7 miljoen mensen gaat? Een wat mij betreft geheel terechte afronding, immers het betreft hier slechts een verschil van 1,45%…
Terwijl ik dit zo uit de losse pols noteer, overvalt me een gevoel van ongemakkelijkheid. Want doe ik niet precies hetzelfde met mijn 1,45%? Moet ik niet zeggen dat een verschil van ruim 1% of een krappe 2% betreft? Misschien wel, maar misschien ook niet…
Even goed, die 6,9 of 7 miljoen Congolezen, dat is een waanzinnig grote groep mensen. Teletekst spreekt over geweldsuitbarstingen. Dat is nog een milde uitdrukking, als je ziet welke genocides daar hebben plaatsgevonden, in deze voormalige Belgische kolonie…
Wat geheel anders. Gister werd ik verrast door een vrouwelijke gast die bij Sophie zat, u weet wel, van Khalid en Sophie. Ik was aan het zappen, omdat ik nooit het hele programma kan uitzitten, vanwege vaak oninteressante gasten, zeg maar het Ajax-syndroom…
Het Ajaxsyndroom is dat er te veel over deze lokale, Mokumse voetbalclub wordt gesproken in Randstedelijke geproduceerde tv-programma’s, die bedoeld zijn voor publiek uit het héle land. Ik ben dat kinderachtige, idolate gelul over Ajax, JC etc meer dan beu!…
Enfin, gister keek ik even om het hoekje wie er aan tafel zat, en plop! Daar zat een best mooie vrouw die ik niet meteen herkende. Ze had een wat verwaaid, duidelijk zelf-geknipt kapsel. Maar na een halve minuut begreep ik dat het om Anouk ging, de zangeres…
Als heterofiele man kan ik zeggen dat ik al sinds haar start in het muziekcircuit haar erg heb gewaardeerd. En dat niet alleen vanwege haar mij aansprekende uiterlijk. Want ze was en is een uitstekende zangeres. Ik vond Girl haar mooiste nummer…
Daarmee had ze wat mij betreft wereldberoemd moeten worden. Toch is dat niet gebeurd. Even goed, ik viel van mijn stoel (van waardering) toen ze met dat afwijkende Songfestivalnummer kwam. Ze zou laatste worden, zeiden de haar neersabelende critici. In de voorronde, bedoelde men…
Ze werd er verdienstelijk negende mee. Omdat Anouk in haar lange carrière veel gezien heeft, zowel ups als downs heeft meegemaakt, is ze steeds haar grenzen blijven opzoeken en verleggen. Ze is uniek in ons kneuterige landje van rappers and other tropical birds…
Toch had ik moeite achter de daar zittende vrouw de oude Anouk te herkennen, zoals ik me haar herinnerde. Zelfs in haar verschijning verlegt ze grenzen. En ja, ze kan ook een buitengewoon stekelig type zijn als men haar probeert te tackelen of beknotten…
Dat mag hoor, vind ik, als je eenmaal zo’n status hebt. Het gekke is dat ik eerst dacht dat daar die voormalige Franse chansonnière aan tafel zat, hoe heet ze ook alweer? Ook zo’n stekelig type. Ik kan even niet op haar naam komen. Komt zo nog wel…
Over muziek gesproken. Gister werd ik alweer door plaatsvervangende muziekschaamte overvallen, toen de media bekendmaakten dat er een ‘nieuw’ Beatles-nummer boven water is gekomen. Now and then heet het. Dat is meteen het enige boeiende eraan…
Omdat het feitelijk zo is. Men heeft een liedje van een oud cassettebandje gehaald, een demo van John Lennon uit 1978, twee jaar voor zijn dood. Enfin, handige muziek-Harry’s hebben er nu een moderne song van gemaakt en uitgebracht…
Ik kan niet anders zeggen dan vrij waardeloos. Dat is persoonlijk, wat mogelijk wordt veroorzaakt door het feit dat ik nooit echt iets met The Beatles heb gehad. Ik was pas 6 jaar oud toen ze de handdoek in de ring wierpen. Toen heersten CCR, The Cats en Led Zeppelin…
Dat is zomaar een doorsnede van de hitparade van toen. En ja, ik weet weer hoe die idem als Anouk op een kameleon lijkende zangeres heet: Wende (Snijders)! Ze verschillen maar drie jaar in leeftijd. Misschien moeten ze eens wat samen gaan doen…
Iets totaal anders dan wat ze tot dusverre deden. Een snoeiharde versie van een Chinees of Russisch volksliedje of zo, met echte gitaren als kettingzagen en een echte drummer erbij, plus een echte bassist. En dan die twee geweldige zangeressen eroverheen…
Dat alles live ingezongen in één take, en dus niet, zoals vandaag de dag te doen gebruikelijk, in vele onderdelen in multipele studio’s over de hele wereld verspreid door diverse sessie-wonderkinderen tot in het oneindige ingespeeld en door koortjes ingezongen…
Ik heb er nu al zin in, dat fraaie rauwe stemgeluid van Wende en Anouk. Als twee zusjes doen ze hun ding, huppelend door echte steden en landschappen, niets is digitaal in de begeleidende clip. Maar ja, ik geloof dat ik weer eens overdreven aan het dagdromen ben…
Barfman