De ochtendberichten kunnen mij flink van slag maken. Zojuist in de tacker was het niet het aanblijvende oorlogsgeweld en de uitblijvende financiële steun aan Oekraïne die me verontrustte, maar alweer een bericht over de Keizerin van Volendam…
De Keizer is Jan Smit, zijn tevens blunderende feminiene evenknie is toch echt Mona Zeijker. Die wordt door de helft van de PVV-ers gezien als serieus alternatief om Minister-President te worden, mocht op de één of andere manier De Pruik het niet redden…
Je schrikt toch van zulke berichten. Alleen al omdat je weet dat de focus van zo’n op z’n zachtst gezegd ‘veelbesproken’ politica niet op de inhoud ligt maar op de verpakking. Dat werd meer dan duidelijk door haar opmerking over het lelijke tapijt van de Kamer…
Even goed was ik in staat, na een potje stevig relativeren, te bedenken dat de door WNL in de tacker gezette tekst ook maar uit het rechtse nieuwskamp komt. Waar ze waarschijnlijk grote lol beleven om voor linkse mensen irritante berichten de wereld in te helpen…
Want wat zijn de feiten? Eén: er wordt geen bron gegeven, hoe de info is vergaard. Twee: het betreft slechts de helft van de PVV-ers. Drie: peilingen onder kiezers/stemmers zijn vaak niet betrouwbaar. Vier: de Keizerin van Volendam is bij andere partijen niet geliefd…
Toelichting op ‘vier’: ze is niet zomaar uit het CDA gekukeld toen ze in covidtijd als een complotdenker begon te raaskallen, dat het allemaal wel meeviel met de pandemie. Zulke mensen zijn, vooral vanwege haar naïeve, zuigend grote Ego, een ongeleid projectiel…
Denk niet dat dit is omdat zij een vrouw is (en ik een man). Nee, ik kan zo dozijnen vergelijkbare mannen opvoeren. De Pruik zelf, Thierry Bidet, Frans ‘de Kabouter’ Timmermans, Dion Graus, Gideon van Meijeren. Enzovoorts…
En niet te vergeten de huidige verkenner, Ronald HA Plasterk, die vanmiddag zijn keuringsrapport inlevert, ook niet gespeend van een flinke klodder arrogantie en bravoure. Er zijn daarnaast vele Parlementaire werkpaarden, die in anonimiteit hun werk doen…
Maar ook dus die paradepaardjes, de uitentreuren geroskamde, dagelijks door de dierenarts bezochte Arabieren. Als die al buiten in een wei mogen komen, dan vaak met kekke, door speciale ‘horse couturiers’ ontworpen dekentjes op de rug, duurder dan een tasje van L. Vuitton…
Sorry, ik weidde wat te veel uit. Zo werd ik afgelopen zaterdag ook verrast door het vertrek van werkpaard ‘pur sang’ Lilian Marijnissen. Ik heb al heel lang met haar te doen, omdat ze zo haar best doet, maar toch haar te idealistische imperium ziet afbrokkelen…
Enkele jaren geleden dacht ik dat het beter was om te vertrekken, om plaats te maken voor een nieuw gezicht. Ja, ook voor het nieuwe elan, zeg ik iets of wat cynisch. Omdat politici vaak fanatieke, gedreven doorzetters zijn, ging ze stug door…
Niet onbegrijpelijk, want opgeven is voor sukkels, zegt men. Wel heeft ze ‘stoppen op haar hoogtepunt’ aan zich voorbij laten gegaan, op enig moment kon ze hoogstens nog de brokstukken bijeenvegen, als ze zou stoppen. Dat wist ze best…
En nu is dan dat pijnlijke moment daar, dat ze de gloeiendhete, brandende fakkel over gaat geven. Ik mag vurig hopen dat Renske Leijten zich geroepen voelt terug te komen, want ook háár achtte ik zeer hoog, als we haar bezien op de werkpaardenladder…
Geen dekentjes voor Renske, geen betastende dokter voor haar die de boel navoelt op oneffenheden in de spieren of knobbeltjes op de pezen. Geen poeha en overdreven aandacht voor haar. Maar wel ploeteren in de achterkamertjes van de Kamercatacomben…
Geen spetterende interviews in talkshows, geen exclusieve reportages in de Linda of in andere gelikte glossy’s. Nee, voor Renske waren er geen loftrompetten en -rede’s, gewoon ‘Maul halten’ en door-buffelen, want de kwetsbare burger staat er alleen voor…
Los van dit alles het verse nieuws: Joost klein (wie?) mag namens ons kikkerlandje naar het Eurovisie Songfestival. Hij zou op één van zijn ‘liedjes’ meer dan 100 miljoen hits hebben. Okay, dan ben je belangrijk, zal men denken. Maar het liedje wat ik hoorde was te pijnlijk…
Geen ‘ESF material’, so to speak. Ik kan er niets aan doen, vanwege mijn leeftijd (eind vijftig), dat ik nog een tijd heb gekend dat er naar de zang- en overige muzikale kwaliteiten werd gekeken bij de bepaling van de meest geschikte kandidaat…
Tja, het is soms pijnlijk om te zien in welke richting de wereld beweegt. Bijvoorbeeld op dit gebied, de ‘moderne muziek’. Die is van reguliere pop, rock en singer-songwriter (wat dat ook moge betekenen) geëvolueerd, getransformeerd naar ‘iets anders’…
Dat ‘iets anders’ is voor deze eind-vijftiger nog maar moeilijk te definiëren. Een soort van vrijplaats voor de LHBTI-XYZ-wereld? Een doldwaze circusact waarbij men keelgeluiden voortbrengt en er muziektapes als ‘muzikale’ basis worden gebruikt?…
Of is het soms een inkijkje in de verre toekomst? Ziet onze wereld er zo extravagant en verkwistend uit over pak ‘m beet vijftig jaar? Ik geef toe, mijn wat oudere geest kan het nog maar nauwelijks bijbenen, de wereld van het ESF en alles wat daarop lijkt…
“All the world is a stage”. Schreef dat niet ooit een beroemde, veelgelezen auteur? Ging dat ook niet over de zeven stadia van het leven? Zoiets als de negen levens van katten? Maar dan bij mensen?…
Ja, ik hoor weer eens wat ‘tingelende klokjes’. Hoe het precies zit ontgaat me op dit moment. Is het de leeftijd soms? Ja, denk ik dan. Zodat het enige troost geeft, dat het niet aan mij ligt maar dat het de schuld is van de leeftijd. Kom ik even goed weg zeg!…
Barfman
‘Braakbal – Wilde columns van Barfman’ vanaf nu te koop op bol.com (deel 1 en 2)