Wonend in een middelgrote gemeente, kun je je altijd wel ergens zorgen over maken of over opwinden. Zo fietste ik gister door mijn straat en moest ik aan een voorvalletje denken van ruim een jaar geleden, toen ik een melding deed van vandalisme…
Dat was de eerste keer dat ik in 25 jaar wonen in die gemeente een melding deed van iets. In mijn braakbal ben ik weliswaar soms een enorme zeurpiet, maar dat is zuiver geestelijk. Mijn gemeente heeft zelfs een speciale website in gebruik voor klachten…
Na veel twijfel, of ik het nu wel of niet moest doen, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en deed ik melding van het gepleegde feit. Ik moet zeggen, het was een ingewikkelde, steeds haperende website, maar uiteindelijk kwam de klacht door…
In mijn mailbox verscheen, oh wonder der techniek, vrij snel een bevestigend bericht dat mijn klacht in behandeling werd genomen. Binnen zeven werkdagen zou ik feedback krijgen. Dat gebeurde niet na zeven weken en ook na zeven maanden bleef het stil…
Toen begon er iets te borrelen, juist omdat ik zag dat aan de ‘vandalistische vernieling’ nog niets was gedaan door de gemeente of door een ingehuurde instantie. Ik besloot eenzelfde melding te maken, waarin ik refereerde aan mijn oude klachtnummer…
De afloop laat zich vrij eenvoudig raden. Na zeven werkdagen hoorde ik niets, ook na dito weken en maanden niet. De moraal van het verhaal: gemeentes doen enige moeite online bereikbaar te zijn, maar de klacht aanpakken is van een andere orde…
Kortom, gemeentes zijn vooral gefocust op het ‘verdienmodel’ van hun begroting, zoals de gemeentelijke belastingen maximaal opschroeven en de parkeertarieven en -boetes tot in het extreme doordrijven. Denk ook niet dat je ze telefonisch kunt bereiken…
Dat kan dus wat mij betreft beter: communiceren met je burgers. En daarbij doen wat je belooft. Zoals binnen zeven werkdagen feedback geven. Het is ergerlijk, maar gemeentes rekenen er gewoon op dat je toch niets meer van je laat horen…
Ik vind het zorgelijk, dat het zover is gekomen in ons land. Een nieuwe burgemeester wil nog wel eens wat veranderen in het ambtelijke beleid en de uitstraling naar buiten toe. In mijn gemeente is dat in 25 jaar niet veranderd, ondanks wisseling van de wacht…
Wat betekent zoiets nou? Ik vraag me wel eens af, of alles veel onpersoonlijker wordt in ons bestaan en dat ‘men’, de burger, zulks wel okay vindt. Men zit kennelijk toch ‘comfi’ in de eigen cocon, de maalstroom, dat het niet eens meer opvalt…
Maar dan, dan zie je ’s avonds beelden van een door een Russische raket getroffen wijk in Oekraïne, plus de bijbehorende miserie. Of het schrijnende leven in Gaza, in Jemen, Afghanistan, vele Afrikaanse landen. Wat zeuren wij dan hier, denk ik dan…
Niets is zo relatief als het leven. Als je de pech hebt in een ‘verkeerd’ land op te groeien, er te leven, laat datzelfde leven je heel andere dimensies zien. Je zou maar wonen in een dictatuur of in een land dat in een (burger-)oorlog verkeert…
Dan denk ik wel eens dat ik niet zo moet miepen over mijn gemeente die gedane beloftes niet nakomt, of dat ze telefonisch zo goed als onbereikbaar zijn. Hoe belangrijk is dat? Niet dus. In Moskou wordt je na een gedane klacht permanent geschaduwd…
En als je niet uitkijkt verzint de gemeente of overheid wel een reden om je bij de kladden te grijpen. Met als niet onrealistisch gevolg een enkeltje goelag. Waar de kans reëel is dat je er de rest van je leven tegen kost en inwoning dwangarbeid zult verrichten…
Het is verstandiger om regelmatig je knopen te tellen. Ook moet je daarbij je zegeningen niet vergeten. Zo slecht is het hier dus niet. Wij vervelen ons zodanig vaak in ons luxe leventje dat we tijd genoeg hebben om te klagen over futiele ditjes en datjes…
Aanvullende moraal: we moeten ons minder zorgen maken om kleine dingen die niet echt belangrijk zijn. Hoe ergerlijk ze ook kunnen zijn als je je ingraaft in het feit. Dat is de levensles die wij in ons luxe land mogen ervaren: laat het gaan. Plaats rust!…
Barfman