Het is eindelijk lente! Dat zal men gister ook gedacht hebben in de Tweede Kamer, waar de nieuwe helden van de beoogde regering onder vuur werden genomen door hun (beoogde) minderheidscollegae. Opmerkelijk was de clash tussen De Pruik en de Kabouter…

Die laatste dat is Frans Timmermans. Hij uitte zijn frustratie als tweede partij van het land, hulpe- en doelloos aan de zijlijn staande. Waarop De Pruik van zich af snauwde als in zijn mopperende hoogtijdagen in de oppositiebanken…

Het haalde het niet bij de beroemde, de lachspieren prikkelende clash tussen De Pruik en Rutte, over het ‘doe zelf normaal man, tjonge-jonge’. Ik denk dat deze aanzet tot verantwoording afgeven van de inactieve regering, evenwel nog vele hoogtepunten gaat opleveren…

Het voorlopige moment suprême was het antwoord van De Pruik op de vraag van Jimmy Dijk, de nieuwe SP-hopman, hoe de sfeer was tussen de vier partijen. Geweldig, zei De Pruik, op een soort van onderaardse bromtoon die buitengewoon komisch klonk…

Aan humor geen gebrek, zo lijkt het tot nu toe. Daarmee bedoel ik eigenlijk vaak leedvermaak, zwarte humor, want dat is wat het voornamelijk is voor mij. Een macaber, op de lachspieren werkend haantjesgedrag van de vier leidinggevende patjepeeërs…

Daar kwam nog eens overheen een klucht rondom VVD-er Hansje Hoogervorst, waarover een gerucht de media in werd gekatapulteerd door het AD. Die beweerde dat hij bereid was Premier van het land te willen worden…

Hansje zelf ontkende in alle toonaarden, als door een wolk wespen gestoken. Hij dreigt zelfs met een forensisch onderzoek, om zich te schonen van blaam. Want natuurlijk heeft hij geen enkele ambitie om Premier te worden. Zoals hem ook meer ambitie ontbreekt…

Het blijft voorlopig smullen dus. Wat ook van dien aard was, was mijn bezoek afgelopen dinsdag aan de Ziggo Dome. Daar was The World of Hans Zimmer, die zijn orkest, op afstand, zijn beste filmmuziekfragmenten liet spelen. Hij was er zelf dus niet bij…

Dat hoeft ook niet als componist, want die zijn meestal niet de beste muzikanten dan wel de meest geschikte dirigent/orkestleider. Hoeveel mensen op hetzelfde idee kwamen om die avond naar dat concert te gaan weet ik niet, maar het waren er vele duizenden…

Met de bijbehorende verkeersinfarcten, zowel op de heenweg als de terugweg. Want ernaast, in de Arena, was een voetbalwedstrijd van de dames van Ajax. Die werden, zo hoorde ik al op de heenweg in de auto van radio 1, afgedroogd door een Engelse club…

Maar goed, kennelijk stemmen de instanties niet af of er tegelijkertijd grote evenementen plaatsvinden, wat ervoor zorgde dat ik om half twee in de nacht pas de voordeur achter me kon dichttrekken. Ook bleek naderhand de oprit naar de snelweg plots afgesloten…

Zodat ik in een rode rups van honderden auto’s terechtkwam, die achter elkaar in het pikkedonker door Ouderkerk aan de Amstel reden. Een bizarre oriëntatietocht om een andere oprit naar de snelweg te vinden, wat een half uur later pas lukte…

Die rode rups heeft betrekking op al die achterlichten die voor me als een soort van rups door de ruftende polder kroop, mocht het even niet begrepen worden. Maar goed, het was een wonderbaarlijk spektakel van bijna drie uur, de filmwereld van Hans Zimmer…

Zelfs de muziek voor The Lion King en Kung Fu Panda werd op deze wijze draaglijk. Die man is zo onwaarschijnlijk actief èn succesvol geweest in het verzorgen van de muziek bij tientallen films, dat ik niet kan begrijpen hoe zoiets gaat…

Vanaf de inspiratie bij een eenvoudig deuntje tot de volledige, minutieus passende muziek bij de vele mooie, ontroerende, komische en dergelijke scenes van films. Zijn laatste project was de muziek bij Dune 2, die ik de week ervoor pas gezien had…

Wat een feest was dat. Zowel de film als de muziek. De allergrootste traktatie was dinsdag toch het plotselinge opduiken van Lisa Gerrard bij de muziek van Gladiator. Ik heb jarenlang verwoede pogingen gedaan om er eens bij te zijn als ze ergens optrad…

Toen Lisa nog onderdeel was van Dead Can Dance en later als solo-artieste. Steeds was ik te laat en waren de concerten reeds uitverkocht. Maar nu had ik haar totaal niet verwacht en stond ze daar in de schijnwerpers met het ‘hoge haar’ gestoken in de beroemde doeken…

Wat een feest! Ik werd er bijna ongemakkelijk van, dat ik er toch nog eens bij mocht zijn. Uitgaande van de gouden regel dat verrassingen juist het grootste genot kunnen geven, en niet de tot in de puntjes voorbereide plannen tot ‘iets’…

Totaal overrompeld en tot in de laatste moleculen tevreden onderging ik de rode rups en de infarct om de parkeerplaats zonder vloeken en tieren af te rijden, tot grote vreugde van mijn jongste dochter, die naast me zat…

Ze zal hebben gedacht: ‘goh zeg, papa wordt echt ouder, hij loopt niet eens meer verbaal leeg in een file’. Ik moet er nu toch even melancholisch bij glimlachen, terwijl deze gedachte aan wat mijn dochter zeer waarschijnlijk dacht tevreden door mijn hoofd vloeit…

Barfman