Gister had ik een etentje met een oud-collega. Dat was ergens in den lande op een centrale plek, zodat we ieder ongeveer even ver moesten reizen. Het was de bekende keten met de tropische vogel op het dak, in concreto de vestiging te Vught…

Die locatie heette vroeger De Witte. Daar ging ons gezin begin jaren ’70 weleens eten als er iets heel bijzonders te vieren was, en er bijvoorbeeld een schnitzel of een kogelbiefstuk mocht worden gegeten, met gebakken aardappeltjes en overwegend decoratieve groente…

Dat alles ging door mijn hoofd toen ik uitstapte op de immense parking, en langzaam naar de ingang slenterde. Want als je eenmaal wat ouder bent, kun je je soms baden in herinneringen. De Witte in Vught was ooit een beroemdheid in de bourgeoisie…

Echt chique mensen gingen daar natuurlijk niet eten. Enfin, ik was er gister en heb er, naast een solide maaltijd die de waarde van de opgeofferde knaken prima rechtvaardigt, een heel prettig samenzijn met die oud-collega (initialen: RB) gehad…

Op enig moment raakten wij verstrengeld in een discussie over ‘de toestand in de wereld’, in het bijzonder de ontstane politieke consternatie, die ook gerust, in ons geval, ontsteltenis mag worden genoemd. Vanuit onze eigen achtergronden dan…

We staan qua politieke stem lijnrecht tegenover elkaar. Hij een rechtse stemmer op de VVD, ik op links. Wel moet gezegd worden dat we, als het zou bestaan, op een groene, rechtse, de sociale minderheidsgroepen beschermende partij zouden stemmen…

In wezen zijn RB en ik het over heel veel zaken eens. Wat je toch ook afwijkend kunt noemen als je op de VVD respectievelijk de Dierenpartij hebt gestemd. Maar precies dat laat zien hoe extreem divers ons land is qua politieke bandbreedte…

RB en ik lachen ons rot om de vaak foute grappen en grollen van De Pruik. Ook zijn we van mening dat de VVD een gezichtsloos typetje als leider heeft (Dilan Y-Z aka Miss Krultang). En Pieter Omtzigt is een clevere boy, maar ook een wiebelige autist…

Thema’s als zwaarder straffen en streng handhaven, daar schudden we ook de hand op. En de inmiddels door vele politieke partijen als strategie ingezette troefkaart ‘populisme’, beschouwen we als niet meer weg te denken uit het politieke straatbeeld…

Populisme is echter ook een onderschat thema, want het zijn vooral de ‘minder begaafden’ die gevoelig zijn voor bralapen als De Pruik en Thierry Bidet. Of mensen die nog tot volle wasdom moeten komen zoals jongeren, die (politiek) bewustzijn nog moeten ontwikkelen…

Het mag mogelijk wat saai ogen wat ik hiervoor schets, maar neem van mij aan dat we ons rot gelachen hebben gister, terwijl al deze aspecten van de moderne wereld de revue passeerden. Soms denk ik dat het heel veel uitmaakt met wie je een etentje hebt…

Met RB wordt het al gauw een prettig ginnegappen over van alles en nog wat, terwijl ik misschien met een andere oud-collega een totaal ander gesprek zou hebben gehad. Veel serieuzer, met minder knipogen, met soms ook een pessimistische inslag…

Ik heb gaandeweg geleerd dat ik nogal gevoelig ben voor mensen die een vergelijkbare energie hebben als ik. En ook hetzelfde gevoel voor humor kan erg helpen dat je met de één zonder uitzonderingen bij benadering euforische gesprekken kunt hebben…

En met een ander steeds uitkomt op somberder onderwerpen, waarbij nauwelijks gelachen wordt, al wil dat niet zeggen dat je die persoon daardoor minder waardeert. Even goed, met RB wordt het gesprek intensief, hetgeen wat mij betreft versterkend werkt…

Misschien moet je over zulke zaken niet eens nadenken, omdat het risico bestaat dat de magie van het leven erdoor minder kan worden. Maar ach, ik moet ineens denken aan het overijverige serveerstertje dat gister heel vaak terugkwam naar ons tafeltje…

Dat was niet omdat we zulke leuke jongens zijn, maar omdat we zo druk waren met keuvelen, dat de menukaart ongeopend op tafel bleef liggen. Maar uiteindelijk werd haar aanhouden beloond en bestelden we een voor en een hoofd…

Omdat RB een hoofd had dat werd begeleid door een portie friet, en ik een pasta had (zonder friet), bestelde ik, uit bravoure, ook een portie friet. Daarop zei het serveerstertje dat we eerst maar eens moesten zien of ik niet uitkwam met mee-snoepen van RB’s portie…

Tijdens ons hoofd werd al snel duidelijk dat die extra portie er moest gaan komen. Het serveerstertje keek bewonderend en ook wat jaloersig naar ons, toen RB voor mij de friet bestelde. Dat had denk ik ook te maken met haar volumineuze omvang…

Enfin, met nog een kop koffie na verlieten we na drie uur royaal te hebben gekakeld het ooit zo mooie oude pand van De Witte, dat thans een low-budget jaren ’90 bouwstijl laat zien. RB zei me dat ze binnenkort geheel gaan moderniseren…

Moderniseren. Ik krijg wel eens de kriebels bij dat woord. Omdat het vaak betekent dat er iets ouds, iets vertrouwds dus, plaats moet maken voor iets nieuws. Ik weet niet of ‘vooruitgang’ altijd betekent dat men erop ‘vooruit gaat’…

Vooruitgang betekent ook vaak dat men op zo goedkoop mogelijke wijze, het handelsmerk van de gemiddelde kaaskop, zoveel mogelijk wenst te bereiken. Even zo vaak betekent dat een verwijzing naar een oud Engelse spreekwoord…

Dat spreekwoord, of misschien zit het eerder in de categorie ‘uitdrukkingen’, is als een onverbreekbare navelstreng aan ons kaas-minnende volk verbonden. U raadde het al denk ik, dat ik penny-wise, pound-foolish bedoelde. Ja, mensen zijn nogal voorspelbaar…

Barfman